Bu gün açken şunu fark ettim:Aç olmak canımı sıkıyor 😁dolayısıyla aç olmak kötü. Sonra tefekkürü bir parça ileri götürdüm aç olduğum geçmiş zamanları hatırladım ve anladım ki ben ne zaman aç kalsam "kötü" yü yaşadığım için canım sıkılmış.Bunu da fark edince dedim ki kendime acaba başka bir seçenek var mı? Yani açlık sorusuna psikolojimin verdiği bu ezber cevaptan başka bir cevap vermem mümkün mü?Açlığı kendi çapımda incelemeye başladım. Başımda hafif bir ağrı, ağzımda düşük debili bir tükürük salgısı midem de boşluk ve ufak ufak gurultular. Açlığın biyolojik varlığı bundan ibaret.Bunlara müdahale edebilmem mümkün değil ama psikolojik karşılığı regüle etmek benim elimde. Peki bunu nasıl yapabilirim?Ben imanlı biriyim ve iman benim için hayatın kendisi. Dolayısıyla ondan yardım istedim:Ey imani bakış açısı sen bu açlığa ne dersin? O da dedi ki:Herşey gibi açlıkta Allah ın bir tecellisi. Sana aciz olduğunu ihtar eden, ve seni sürekli meyilli olduğun gaflet uykusunda dürten mini bir uyarıcısı. Rabbin bunu sana musallat ediyor ki, ruhunun cildi hükmünde olan acizliği nadiren giyip çıkardığın bir kıyafete benzetme ... Şimdi sen söyle ey Bünyamin açlık o kadarda kötü mü?Yoksa acı söyleyip sana seni hatırlatan bir dost mu? Evet bu cevaptan sonra ben de dedim ki açlıkta güzelmiş be elhamdülillah ☺️.Bu küçük hatıra bende ezbere, belli kabul ve sabit algılarla (ki bu algıların çoğu şuurun ş'si bile bende yokken kazandıklarım) yaşadığım hayatımı yeniden öğreneceğim adeta inşa edeceğim kavramlarla ihya etme ihtiyacını doğurdu. Hasılı kelam şöyle dedim kendime:ya öğretmenin(çevre) kabiliyetsizliğinden ya öğrencinin(nefis)
basiretsizliğinden yanlış olarak ezber ettiğin hayat kitabını bir de hakikatbin ve mahir bir öğretmenden(iman) sadık ve selim bir öğrenci (kalp) vasıtasıyla ders al.O zaman bak bakalım varlık neymiş, hayat neymiş, insan neymiş, İslam neymiş, huzur neymiş, marifet neymiş muhabbet nasıl olacakmış... Sonra gel canım sıkıldı de eğer diyebilirsen ☺️