"Sen insanlara baktığın zaman üniformalar, bayraklar ve din görüyorsun!"
"Peki, sen ne görüyorsun bakalım?"
" İnsan, sadece insan. Seven, acı çeken, acıkan,üşüyen, korkan bir insan."
Serenad diyince aklıma ilk gelen bu cümle oluyor belki bir başkasına öyle gelmemiş olabilir ama bana çok dokunaklı gelmişti okurken. İnsana baktığında sadece insanı görebilmek uzun yıllardır ayrıştırılmış bir milletin çocuğu olarak uzun yıllardır görmediğim davranıştan dolayı olsa gerek. Kitap sizi eski Türkiyeye nazi Almanyasına 2.dünya savaşına anlayacağınız oradan oraya savurup duruyor, tıpkı kitabın içinde iktidarın arka plan oyunlarından dolayı kaçmak saklanmak zorunda kalan karakterlerimiz gibi. Romanın konusunun bu kadar etkileyici ve akıcı olmasının nedeninin aslında her insanın içinde olan o sorgulayıcı taraftan dolayı olduğunu düşünüyorum. Kitabı okuyan herkes bir yerlerde bir satır başında veya arasında durup bir şeyleri sorgulamıştır ki bu bir kitabın insana verebileceği en güzel şey. Kitabın ilk bölümleri yeni başlayanları sarmıyor olabilir ama emin olun ilerleyen sayfalarda okuduğunuza değdiğini göreceksiniz çünkü Maya aslında hepimiziz sen,ben,o,iyi,kötü en nihayetin de insan.
