Çe [unutul"a"mayan sevgiliye]
sayılmamış kapıların için
adımlarını dinlemeye geldim
karanlıkta gören sokaklar için
adımı verdim
et değil ceset
kendini tekrarlamaktan
ve unutkanlıktan
kaybolmuş hayalet
her yoklamada tenden eksildim
kış değil tipi
adlandıran
kendi küresinde
kaybolduğumuz mevsimleri
ben unuttum kalbim sakladı seni
can unuttu cam sakladı seni
her sokağı çıkmaz yapan
çocukluk ve aşktır
nedensiz ağlamalar gibi
yıkayıp atar insanın içinden
bilmek istemediklerini
nice harcansa ömründe
bir beş dakikası vardır herkesin
hatırlamak için her şeyi
bu şiirin sahipsiz adı gibi
kimseye bir şey söylemeden
geçip gitmenin sessiz önemini
Sayfa 52 - MetisKitabı okudu
·
3 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.