Çocukluğumuzdan beri bölük pörçük duyduğumuz, hakkında doğru-yanlış birkaç şey bildiğimiz ancak aslında gerçekten bilmediğimiz bir hikaye, Notre Dame’ın Kamburu. Ben hep Rahip ile Kamburun, Esmeralda için delicesine rekabet ettikleri bir hikaye kurmuşum kafamda. Tabi bunda müzikalinde geçen meşhur sahnenin payı büyük sanırım oldukça. Aslında işte tam olarak bu demek istediğim, öyle bir zamandayız ki her şey hakkında az az şeyler biliyoruz ancak bütüne hakim değiliz genellikle. Müzikalden haberim var, hikayeyi az çok duymuşum, çizgi filmi ve sineması da var bu romanın ama hikayeyi bütünüyle ilk kez tamamladım, oldukça düşündürücü benim için. Bildiğimizi düşünüp de derinleştirmediğimiz ne çok şey var. Gelelim romana. İlk kez Victor Hugo okudum ve ilk başlarda oldukça da yadırgadım aslında. Sonradan ben alışmadım da anlatım değişti ilginç bir şekilde. Şöyle açıklayayım ki, bazı kitaplar 30. sayfada, bazı kitaplar 50, bazıları 100. sayfada açılır, bu kitap yaklaşık 200’de açılıyor. Hugo dönemin mimarisi ve bürokrasisi hakkında o kadar detaylı bilgiler veriyor ki, o kadar ayrıntılı tasvirler yapıyor ki… Ben o bölümlerin çoğu yerinde koptum doğrusu. Mimarlığa ve o dönemin mimarisine ilgisi olan arkadaşlar için bulunmaz kaynak. Mimarlık ve matbaa ile ilgili bir bölüm var ki, ufuk açıcı. Gözünüzü korkutmasın, hikaye ilerledikçe Hugo’nun dilinin ve yerinde tasvirlerinin tadını çıkarıyorsunuz. Peki ne anlatıyor kitap? Birçok konudan bahsediyor aslında, hepsi 13. yüzyılda geçmek üzere sanat (özellikle mimarlık), din adamları ve din, siyaset ve bürokrasi, hukuk-adalet, dışlanmışlık, güzellik-çirkinlik, aile bağları, toplumdan dışlananlar, aşk ve aşkın çeşitleri (!), toplum dinamikleri... ve bunların hepsine taşlamalar. Aynı zamanda kitap boyunca kendisini hissettiren bir Fransız milliyetçiliği tabii ki. Fransız olur da milliyetçi olmaz mı hiç?

Notre-Dame'ın KamburuVictor Hugo · Can Yayınları · 201832.9k okunma

·

27 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Mehmet Onur