Yitik İnsan(lık)İnternete göre Kamboçya: Güneydoğu Asya'da yer alan, 16 milyonluk nüfusuyla küçük bir ülke.
Somaly Mam'a göre Kamboçya: İnsanlığın öldüğü, vicdanın kalmadığı, sadece erkeklerden oluşan bir ülke.
Kamboçya'da gerçekten kadın diye bir canlı yok. Aslında öyle bir tür var ama adına kadın denmiyor. Çoğunluğu genelevlerde "mal" ya da "et parçası" olarak kabul ediliyor. Mal kelimesinden kastımız ticari değerinin olması. Kamboçya'da her şey olabilirsiniz. İster hırsız, ister pezevenk, ister militan ister tecavüzcü olun ama orada kadın olmaya hakkınız yok. Hele ki 7-8 yaşlarında bakire bir kız çocuğu olmaya hiç hakkınız yok. Kamboçya’nın siyasi olarak en çalkantılı dönemlerinde o yaştaki pek çok kız çocuğunun yeri huzur dolu bir ev yerine ucuz, iğrenç (terbiyem el vermediği için yazarın kullandığı kelimeleri yazmaya çekiniyorum) genelevlerdir. Babalarının çocuklarına harçlık vermesi gerekirken kızlar daha yetişkin olmadan bedenlerini satmaya, babalarının bilmem ne borcunu ödemeye, aile geçindirmeye mecbur bırakılmaktadırlar. Ailelerinden sevgi görmeye muhtaç kızlar müşterilerinin ahlaksızca iğrenç seks fantezilerine, hakaretlerine, dayaklarına, işkencelerine maruz kalmaktadırlar.
Tecavüz, işkence, madde bağımlılığı küçük yaştan beri kız çocuklarının belası olmuştur. Yazar Somaly Mam da tüm bunlardan kendini kurtaramaz. Çocukluğundan beri her türlü işkenceye, eziyete, tecavüze maruz kalır. Bir mal olarak sürekli el değiştirir, sonunda Fransa’ya kaçarak o pis hayattan kendini kurtarmayı başarır ama bu durum onun için yeterli olmaz. Çünkü kendisi gibi daha binlerce kız onunla aynı kaderi paylaşmaktadır. Onlar için geri döner, sığınma evleri açarak binlerce kızı seks batağından kurtarır. Çeşitli yardım kuruluşlarına ve yetkili otoritelere bu insanlık ayıbını anlatmanın yollarını arar, onları yardım konusunda yardım etmeye ikna etmeye çalışır.
Kamboçya hükümetinin bile bu konudaki tavrı ve tutumu vicdanları yaralar değil katleder nitelikte. Devlet büyüklerinin yapması gerekenleri tek başına neredeyse hiç olmayan imkanlarla bir kadının yapmaya çalışması, ülkedeki genelev mafyasına kafa tutması, hiçbir tehdit ve şantaja boyun eğmemesi bence küçükken maruz kaldığı kötülüklerin boyutunu gözümüzde canlandırmaya yetiyor. Öyle ki genelev sahiplerinin yazarın 14 yaşındaki kızını kaçırıp tecavüz etmeleri bile onu inandığı yoldan döndürmeye yetmez.
Mam'ın maruz kaldığı insanlık dışı işkence ve tecavüzler kadar midemi bulandıran başka bir şey de güya insan onurunu, haysiyetini, varlığını korumak üzere kurulmuş çeşitli uluslararası insani yardım kuruluşlarının ya da adı her ne boksa artık onların aynen Kamboçya hükümeti gibi Mam'ın yardım çığlıklarına duyarsız ve kayıtsız kalmaları. Böyle bir insanlık trajedisine bütçe ya da fon ayırmayacaksın da neye ayıracaksın? İşleri sürekli yokuşa sürmeler, ağırdan almalar, bugün git yarın gel (aslında hiç gelme) türünden bahaneler de Mam'ı inandığı yoldan yıldırmaya yetmiyor.
Kitapta satır aralarında ağırlık kazanan başka bir şey de Kamboçya'nın yakın tarihidir. Mam, Kızıl Kmer rejimiyle aynı zamanda doğma gibi bir şansızlığı da yaşamıştır. Kızıl Kmerler yıllarca ülkenin başına bela olmuş ve iki milyona yakın insanı katletmiş ve birçoğunu da sürgüne göndermiştir. İşkenceler, infazlar, sürgünler Kamboçya toplumunu kırıp geçirmiştir. Korku bu dönemde kadınları seks köleliğine zorlayan en büyük silah olarak kullanılmıştır.
Kitabı okurken insanoğlunun o kadar vahşi ve acımasız olması beni üzen ve utandıran başka bir unsur oldu. Özellikle o toplumdaki erkeklerin en vahşi fantezilerini temiz bir kız çocuğu bedeninde gerçekleştirme arzuları, her şeyin ölçüsünün sırf seks olması gerçekten çok acıklı. İnsanlığın bittiği yer demekle Mam sanırım az bile söylemiş. Keyifle okuyun diyemiyorum, çünkü kitap okura keyif değil, kızgınlık ve utanç veriyor.
