Sanki karakterler, birbirinden koşar adım uzaklaşmak için oluşturulmuş gibi.. Kimse birbirinin hayatına olumlu yönde dokunamıyor, herkes uzaklaşıyor birbirinden ve herkes seviyor birini. Aşk üçgeninden daha da fazlası bir durum bu. Karakterlerin çoğu bir karakteri seviyor, sevilen karakter de başka bir karakteri seviyor, buluşamıyorlar bir noktada, yaklaşmak istedikçe daha da uzaklaşıyorlar birbirlerinden ve uzaklaştıkça da daha da acı çekiyorlar. Sevmek.. karşılığını bulamadan sevmek yok ediyor karakterimizi, dağılıyorlar onlar, martı artık kanatlarını çırpamıyor, duyguların yoğunluğu paramparça ediyor onları.. Bir tarafta sanatın gelenekçileri, bir tarafta sanatta yeniliği savunanlar çatışıyor, anne-oğul çatışıyor, yazar-yazar çatışıyor, uyuşmuyorlar birbirleriyle, yok ediyorlar hep. Bu çatışmaların arasına girip gözlemliyoruz onları; gururlu, öfkeli, yenilikçi, kendini değersiz hisseden yazar ile, başarılı, umursamaz ve faydacı yazarın çatışmasında buluyoruz kendimizi, ikisinin de ana karakter olmak için canla başla mücadele ettiği bir arenada. Aşklarının karşılıklarını alamama derin bir uçuruma sürüklüyor hepsini, acılar içinde yanıyorlar içten içte. Annenin yanı başındaki oğlu derin acıların etrafını kuşatmasıyla mücadele ederken kayıtsız kalıyor, derinden sevgiler çöpe atılıyor ve anlam veremediğim bir psikoloji birçok karakterin üzerine nüfuz ediyor: Kendisini sevmeyeni sevme, kendisine acı çektireni sevme.. Her ne yapsalar da, arzuladıkları başarıyı yakalasalar da sevginin yokluğunda sendeleyen karakterler bir yana, bazı karakterlerin yaşamlarını paramparça hâlde etrafa saçan karakterlerin umursamazlığı bir yana.. Derin bir acının, derin bir hüznün sarmaladığı bu tiyatro sahnesinde Çehov'un zihin dünyasına, hırslarına, düşüncelerine, duygularına kulak asmamanız pek mümkün görünmüyor. Keyifli okumalar diliyorum :)

MartıAnton Çehov · İş Bankası Kültür Yayınları · 201620,4bin okunma

·

64 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Doğukan