Daima kendimizden fazlasıyız; insan değer ve anlamı, kendisinin dışında buluyor, başka varlıklarla karşılaşma anlarında, başka ruhların ve elbette İlahi olanın kendi ruhuna dokunduğu "doğurgan an"larda. Bu bakımdan benmerkezci kişi, bir yönüyle hayatın çağrısına cevap veremeyen ve bu şehrayine (kutlama törenine, şenliğe) katılamayan kişidir. Kendi içine kapanmış, benliğinin sınırlarını aşamayan kişi... Dünyanın çağıltısına katılmak için önce benliğin çitlerinden atlamak gerek. Ötekine gitmek, varlığın içine gizlenmiş hikaye ve mucizeleri dinleyebilmek. Ötekine dikkat, kendimizi kendimizden alıkoyabilmekle olur; benden farklı olana saf ve katışıksız bir dikkatle yönelebilmekle. Egonun iştahını sustur, nefsini yerlere ser ki, dünya bütün ihtişamıyla içeri girebilsin.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.