Ölümcül virüslerin, depremlerin akla hiç gelmeyen belaların vuku bulduğu bu son zamanlarda, acaba kul olarak ne gibi yanlışlarımız oldu da, imtihanimiz çeşitlenip ağırlaştı ? diye sorar olduk kendimize.. Çünkü, bizim inandığımız değerlere göre, kendisine kul olduğumuz yüce Allah (cc), kendisine inanmayanları da koruyup gözetir. Çünkü o yegâne Yaratıcı'dır; nasıl ki, bir anne veya bir baba, kendisine hürmet etmeyen, saygı duymayan evladını da tanır, sever ve kollar, aynen öyle de, Rabbimiz tum kainatı koruyup gözeten, tıpkı bir fabrika gibi her an işleten ve Rahim sıfatıyla tüm yaratılmışlara şefkat ve merhamet gösterendi. Böyle bir yaratıcıya nankörlük yapmak, O'nu bırakıp da onun yarattığı metaya tapmak ne decere akıl işidir?.. Kendi nefsime göre konuşacak olursam, öyle bir cagdayiz ki, hayatımızın merkezine dünyayı koymuş, samimiyetten uzak tevhid çekiyor dillerimiz. Öyle ki, aynı anda hep tevhid getiriyor hem de istavroz çıkarıyoruz. Oysa bir kalbin merkezine iki sevgi fazla değil miydi? Orası tekligin şahidi degil miydi? Aşkın esas mührü orası değil miydi? Hak'ı muhafaza ettiğimiz hakikat menzili değil miydi? Hayır. Biz nefsimize zulmettik! Yalan söyledik, kararttik o mekanı.. sizlayan bir vicdanimiz vardı, günahlarimiz birer tuğla misali, ses geçirmeyen büyükçe bir duvar ördü, artık o sesi de duyamıyorduk. Ne öz ben'imizin sesini duyabiliyor ne de hakikati görebiliyorduk. Ve bu yaptığımız, kalbimize yüklenmek, onu hasta etmekti.. Yazık etmiştik, çok yazık... Maddiyat tüm gücüyle maneviyatımızı sarmış, birer mumyaya çevirmişti ruhumuzu. Çırpınan bı bedenimiz yoktu ama ruhumuzun o sessiz çığlıkları "huzursuzluk" olarak bedenimize aksediyordu. Ve Tevhid Kurtuluşu, Kurtuluş Tevhidi müjdeliyordu.. Duyabilene aşk olsun... Feyizli okumalar..