Sallanan bir sandalye olarak VaroluşVaroluşcu felsefeyle hiç tanışmamış birisi ya da sokaktan geçen alelade birisine bu kitabı uzatırsanız, en fazla 2-3 sayfa okuyup size saydıracaktır.
''Hayır, ben felsefe'yi seviyorum. Varoluşun anlamını felsefi metaforlar ve absürdizm de arıyorum'' diyorsa eğer... bu kitap okura her cümlede birçok şifre verecektir.
Beckett'i godot'yu beklerken ve eşlik kitaplarında tanımış ve özümsemiş birisi olarak; bu kitapla parçalar biraz daha tamamlandı diyebilirim.
Kitapta 5-6 karakter ve cok kaliteli dialoglar olsa da esas oğlanımız Murphy üzerinden şekilleniyor her şey.
Murhpy'nin tek bir ideali var. Sallanan bir sandalyede hiç rahatsız edilmeden ileri geri devinimini sürdürerek yaşamak. Tabi buna yaşamak denirse!
Murhpy'nin tek mutluluğu bununla sınırlı da değil. Sandalyeye çırılcıplak oturmayı ve sandalyeye kendisini bağlamayı da seviyor :) Aklınıza herhangi bir BDSM fantezisi gelmesin! öyle bir şey değil :)
Murphy'nin sandalye metaforunun ben de oluşturduğu izlenim;
Sallanan sandalye : Dünya ve sürekli oluşan devinimlerimiz. Yapıp ettiklerimiz , bazen ileri bazen geri gidişlerimiz... Yerimizde sayışlarımız, tökezleyişlerimiz.
Çıplaklık : Dünyaya gelişimiz. Özümüz. Çırılçıplak doğuşumuza bir vurgu olduğunu düşünüyorum...
Kendini sandalyeye bağlanmak : Kimi kendi rızamızla kimisi değil , zincirlere vurulmuş bir yaşam etrafında dönen insanın sayıklamaları...
Tıpkı Platon'un mağarasında , elleri , ayakları ve başları zincirlenmiş mahkumlar gibi... Gerçek ile gerçek olmayanın yitimi ve gölgeleri hakikat sanarak yaşamanın dayanılmaz hafifliği...
Camus'nun sisifos'u misali ; yaşama mahkum edilen insanın gözlerini kapayana dek sürdürdüğü, sürdürmek zorunda olduğu kronik rutinlerini, sallanan sandalye metaforuyla anlatan bir Beckett romanı...
Son olarak Beckett'in de dediği gibi...
Dünyadasın, işte bunun tedavisi yok.
