Kalabalığın içinde yalnız hissetmek, kendini ifade edememek veya ederse karşı tarafın onu anlamayacağına inanmak...
Hangisini sıklıkla yapıyoruz. Yaralarımız derinleştikçe herkesten kaçıp kendimize geri geliyoruz. İyi de neden herkesin içinde bu kadar yalnızlık var?
Yalnız kalınca ne değişiyor? Bana göre hiçbir şey. İnsanın yarası içinde olduğu sürece nereye giderse gitsin, ister kalabalık içinde olsun, ister yalnızlığı tercih etsin kanamaya devam ediyor...
İnsan bazı zamanlar en çokta kendinden kaçıp yalnız kalmayı tercih ediyor. Tüm seslere sağır, tüm gözlere kör, tüm dünyayı sessize almak içindeki, ruhundaki sese kulak vermek istiyor ve asıl yalnızlıkta burada başlıyor. Eğer yaralarını iyileştirirse yola daha güçlü çıkıyor iyileştiremezse aynı kör kuyuda debelenip duruyor...
Bu eserde ise kırk beş yazar kendi yalnızlıklarını, hüzünlerinin sebeplerini ve sonuçlarını kaleme almışlar. İçsel çatışmaları, duygusal yıkımlarını ve yalnızlığa nasıl adım adım itildiklerini okurun takdirine bırakmışlar...
Bir proje kitap olan eserde tanıdık bir isme rastlamak çok güzeldi. Sevgili İnci Geçkil ve tüm yazar dostların kalemi daim okurları çok olsun. Ben hüzünlenerek okudum umarım okuyacak olan kitap dostları keyifle okur...
