Merhaba kardeşler; Ali Şeriati’ye ait ‘’Aşina Yüzlerle/ Ailesine ve Dostlarına Mektuplar’’ isimli eser ile karşınızdayım… ‘’SİZİ RAHATSIZ ETMEYE GELDİM!’’ Şeriati’nin bu sözü ile kitaba giriş yapıyorsunuz ve; ‘’Hiçbir diktatörün elinde tutsak olmak istemiyorsan sadece bir şey yap: Oku, oku, oku!!’’ Sonsözü ile kitabın kapağını kapatıyorsunuz… 1977 yılında, Londra’da SAVAK görevlilerinin her yıl binlerce defa yaptıkları ‘’görev’’lerinden birini daha yerine getirişlerinden ve ülkesinden uzaklarda, sürgünde yaşayan bir düşünürü ‘’yok ettiklerini’’ sandıkları günden bugüne uzun bir zaman geçmedi. Fakat tüm zalimler gibi onların ve efendilerinin de ‘’düşünürleri’’ yok etmekle çok şeyin de değişeceğine, düşüncelerinin ortadan kalkacağına olan inançları tamdı. Ama görüyoruz ki tarih zalimleri haklı çıkarmamıştır ve O’nun şehit edilişinin üzerinden iki yıl bile geçmeden savunduğu düşüncelerin bayraklaştığı bir büyük kıyamdan sonra, halkı ve hayatını vererek yetiştirmeye çalıştığı gençliğin; Şeriati’nin eserlerini, konferanslarını, mektuplarını ve hatta hayatını kaleme alıp insanlığa sunduğunu görüyoruz. Elinizdeki bu eser de bunlardan yalnızca biri… Peki Şeriati neden şehid edildi? Bu soruya yine kendisinin diliyle, ‘’Kevir’’ isimli eserinden bir pasajla cevap verelim: ‘’Bilgisizliğin hâkim olduğu bir çağda ‘’bilmek’’ suç sayılıyordu. Ezilmiş ve hor görülmüş bir toplumda, soylu bir ruha, yiğit bir yüreğe sahip olmak veya Buda’nın dediği gibi, ’’Göller ülkesinde bir ada olmak’’ bağışlanacak suçlardan biri değildi…’’ ‘’Allah’ın inayetiyle, öyle bir yola koyuldum ki, ömrümün bir anını bile kişisel mutluluğum için harcayamam. Mademki Allah’ın yardımı benim zayıflıklarımı telafi ediyor ve mademki bu ömür bir gün nasıl olsa bitecektir, öyleyse ömrümü bu uğurda harcamamdan daha büyük mutluluk ne olabilir?’’ Hani söylenegelen bir söz vardır ‘’Eğer sen doğru söylersen, Allah da seni doğrular.’’ Şeriati, sözünün doğruluğunu şehitliği ile ispatlamıştır. Allah rahmeti ile muamele eylesin… Peki Şeriati nasıl yetiştirildi? (Soruya, cevabı yine kendi kalemi cevap veriyor:) ‘’Maneviyatımı ilk biçimlendiren babamdır. Bana düşünme ve insan olma sanatını ilk öğreten odur. Annem beni sütten keser kesmez, babam bana hürriyet, asalet, saffet, sebat, iffet ve iman duygularını vermeye başladı. Beni dostlarıyla yani kitaplarıyla o tanıştırdı. Kitaplar, okula başladığım ilk günlerden itibaren en sadık arkadaşlarım oldu. Onun bütün hayatı ve ailesi demek olan kütüphanesinde büyüdüm. Büyüdükten sonra ancak yoğun çaba ile öğrenebileceğim şeyleri o bana çocukluğumda kolayca, kendiliğinden armağan etti. Babamın kütüphanesi şimdi benim için paha biçilmez hatıralarla dolu bir dünyadır. Bütün kitaplarını -hatta ciltlerini bile- hatırlayabiliyorum…’’ Şeriati ilahi reçete olan ‘’okumak’’ eylemi ile çok küçük yaşlarda tanışmış ve bu eylemi tüm zalimlerin zulmüne İbrahimî bir darbe olarak görmüş ve şöyle demiştir: ‘’Okuyun; Çünkü mürekkebin akmadığı yerde kan akıyor!’’ Dr Şeriati’nin elinizde bulunan bu eserine baktığımızda yazarın ailesine ve dostlarına farklı zamanlarda yazdığı mektupların olduğunu göreceksiniz. Ailesine yazdığı mektuplarda bile çağın sosyal meselelerine değinmiş, yalnızlığını, inancını, eylemlerini, umudunu ve isyanını dile getirmiştir. Yalnızlığının ve inancının şaha kalktığı şu satırlarla yazıma son vermek istiyorum: ‘’Ama ben yenilmeyeceğim ! Yalnızların en yalnızı olsam da Allah var O her yokluğun yerini tutar Lanetlemeler ve övgüler boştur. Yaratılmışların hepsi kudurmuş kurt olsa, Üzerime gökten korku ve kin yağsa da Sen benim ölümsüz, zarar görmeyen Mevlamsın Ey ebedi sığınak !!! Sığınılacak hiçbir yer kalmasa da sığınak olarak Sen yetersin.’’