Dostoyevski... Dünya Edebiyatı'nın en önemli yazarlarından biri kuşkusuz. İnsancıklar ise onun yalnızca 25 yaşında iken ortaya çıkardığı ilk eseri. Bir şaheser. Sanıyorum edebiyat dünyasına onun kadar parlak bir giriş yapan kimse olmamıştır. Okuduğunuz ilk andan itibaren sizi etkisi altına alacak olan bu kitap oldukça yoksul ve iyi kalpli iki insan arasındaki mektuplaşmalardan oluşuyor. Petersburg bürokrasisi içinde devlet dairelerinden birinde katip olarak çalışan alçakgönüllü, merhametli Makar Devuşkin ile henüz yirmilerinde genç bir kadın olan Varvara Alekseyevna'nın ezici şartlar karşısında insanca ayakta kalabilmek için verdikleri mücadeleyi, yokluk içindeki kuvvetli dayanışmalarını, aç karınları ve hasta bedenleri ile birbirlerine tutunarak hayatta kalma çabalarını okuyoruz. O dönemdeki altsınıf Rusların toplumsal hayatı, çektikleri sıkıntılar, türlü şekillerde aşağılanmaları sonucu duyulan ızdıraplar ve bunları gizlemek için verdikleri nafile mücadeleleri... Kitapta beni en çok etkileyen ve duygulandıran anlardan biri Makar Devuşkin'in çalıştığı dairede yaptığı bir hata sonucunda düştüğü güç durumdur. O kadar inanılmaz bir anlatımı var ki o an o odada Makar oluyorsunuz, onunla küçülüyorsunuz ve ipliğinden kopup yuvarlanan kör olasıca bir düğmenin peşinden koşuyorsunuz. Kızarıyorsunuz, gülümsüyorsunuz, utanıyorsunuz. Ufak bir bilgi ile bitirmek istiyorum. Dostoyevski mektup-roman türündeki ''çerçevesizlik'' özelliği yani romanın bütününde düzenleyici görevi üstlenen bir yazarın olmaması ile ilgili çok sevdiği kardeşi Mihail'e yazdığı mektupta şöyle söyler: ''İnsanlar bu tarzda yazmanın nasıl mümkün olabildiğini anlamıyorlar. Romandaki her şeyde yazarın suretini görmeye alışmışlar, bense kendiminkini göstermedim. Konuşanın ben değil Devuşkin olduğunu, Devuşki'nin de başka türlü konuşamayacağını hiç akıllarına getirmiyorlar.''

İnsancıklarFyodor Dostoyevski · İletişim Yayınları · 201861,9bin okunma

·

33 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Fatmanur Tali