İpi kopmuş boncuk
Bir gün, "benim için şiir yazdın mı hiç demiştin. Göstermiştim, "şu heves sensin, şu incinmiş gurur sen, şu utangaç aşk, şu Posta Caddesi'ndeki daktilo sesi, çocukların okul dönüşü sevinci sen." Kuşkuyla bakmıştın yüzüme. Kirpiklerim içime dökülüvermişti. Susarak büyümüş iki çocuktuk biz, kendisini
sevmeyi bilmeyen: Yanımızda birisi olmadan sevincimizden utanırdik. Kaç hayat evimizde bizden çok soluk aldı. Sonra harfler girdi yoksulluğumuza. Sonra dünyanın bütün mazlumları. Elimde başkalarının rüyası, bir varoluş acısıydım önünde. Yazmaya, okumaya ayırdığım zamanlar senin de zamanlarındı. "Tenha gezen evliyam" dedim. "Ben gittim harf
harf dağıldım. Sen tamamladın cümlemi. Yüzüm bir gelecek atlası. Başım önde dönüyorum bütün yürüyüşlerden. Mavilik yitirdi hükmünü. İpi kopmuş bir boncuğum senden sonra. Bedeni olmayan bir zaman, odalarda.
Canım ne kadar acıyorsa sözüm o kadar üşüyor. Ömrüm Hanım, Şahgül, Köroğlu.. sana bir nefes olamayan şiirden de geçtim.
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.