Merhaba :) Şubat ayının üçüncü kitabı olan Orhan Pamuk - Kafamda Bir Tuhaflık dün gece bitti. Bende inceleme yazımı yazmak için geldim. Benzeri bir #okudumbitti yazısı da İnstagramda Merve Kır hesabından paylaşılacak. Gelelim bu güzelliğe;
Kitabı bir okuma grubuyla beraber okumaya başladığım için aldım. Yoksa her zaman Orhan Pamuk okumaktan biraz çekinmişimdir. Daha evvelde yazarın kaleminin ağırlığından dem vuranlarla bir kaç kez hasbihal etmiştim. Çok şükür ki okuma şerefine eriştim.
Kitaba başladığım andan itibaren beni en cezbeden duygu meraktı. Bir sonraki sayfayı o kadar çok merak ettim ki kitap elimde su olup aktı. Yer yer çok duygulandım. Üzüldüm, acıdım. Karakterimiz Mevlut tüm hayatını hayatta kalabilmek ve biraz para kazanıp rahat bir nefes alabilmek için çoğu yerde hiç etmiştir. Okuduğum bir başka kitaptan hatrımda kalan bir yer vardır ki oda tam burası için söylenmiştir. Hayatta her türlü insan bulunur fakat aşksız insan bulunmaz. Mevlut’u ayakta tutan aşk. Her kime olursa olsun bir aşk. Düşeceği zaman onu ayakta tutmaya yarayan, ona mektup yazmayı öğreten bir çift göze olan aşk.
Fakat bilmelisiniz ki alnınıza yazılan neyse odur. Ne bir milim öteye ne de bir milim geriye alamayacağınız bir yaşam. Ben aciz insanoğlu kitapta adım adım ilerlerken Mevlut için üzülmüş neden böyle olduğunu sorgulayıp durmuştum. Lakin gördüm ki Rayiha onun ömür boyu mutluluğu olmuş ve benim iyi sandıklarım kuş olup uçmuştu.
Kitabın son elli sayfasında beklediğimi bulamazken yine de çok beğendiğim bir kitabın son sayfasını kapatmanın hüznüyle bu yazıyı yazıyorum.
Okuyunuz!
