Kayıp Çocuk Arşivi’nde bir yol hikayesi anlatılmış. Sonra da Luiselli bunu katmanlamış. Bence biraz fazla katmanlamış; farklı bir şey yapıp risk almak istemiş zannımca. Kitlesel göçler hakkında önce romansı sonra destansı metin yaratmış. Bu ikililik beni memnun etmedi. Kitapta sanki iki ayrı roman okudum. İlk yarı benim adıma güzel, içsel muhakemelerin sıklıkla olduğu kısım. İkinci yarıda kurguyu yormuş. Anlatıcı değiştirmiş. 10 yaşındaki “oğlanın”bakış açısıyla anlatmış 2.kısmı. Bu geçişlerde bir dengesizlik hissettim okurken bu da beni rahatsız etti.
Romanda, hikayenin içinde ikinci bir başka hikaye kullanmış ‘Kayıp Çocuklar İçin Ağıtlar’ yazarı: Ella Camposanto adında biri. Böyle bir kitap yok böyle bir yazar da yok. Tamamen kurmaca roman içinde hikaye, hikaye içinde hikaye.. fazlasıyla zorlama. Aslında yazarın vermek istediği konu çok güzel. Farkındalık yaratılması için de biçilmiş bir kaftan vermek istediği mesaj ama istedim ki bunu roman, roman içi hikaye, hikaye içinde hikaye olarak değil de bir araştırma yazısı, anlatı,inceleme tarzında vermek istediği mesajı net bir şekilde verseydi. Okurken zorlandım mı? Hayır. Akıcı bir dili var. Ama bu zorlama kurguya gerek yok.
Klasik Amerikan yol hikayesi...içerisindeki gerçek olan yazarların gerçek olan kitapları dışında bana bir şey katmadı. Okuma listeme yeni kitaplar ekledim.
