Üç ciltten oluşan 1Q84 serisinin ilk kitabını bitirdim. Duygularım biraz karışık. Daha önce okuduğum kitaplarındaki gibi Haruki Murakami anlatımı tarzında durgun, aynı zamanda heyecanlı bir hikâyeydi. Olaylar, iki anlatıcı tarafından aktarılıyor. Biri spor hocası ve cezalandırıcı Aomame, diğeri dershanede matematik öğretmeni ve roman yazmaya çalışan Tengo. İnsan bir katile sempati duyabilir mi? Yasaların yeterli gelmediğini düşündüğünüz, suçluların balık gibi kayıp kanunun elinden kurtulduğunu gördüğünüzde, ölüm cezasını kendi ellerinizle vermeye cüret etmek. Peki, sadece sorumluluk almamak için hayatını ne önde ne arkada, ortalama bir şekilde sürdürmek suç değil mi? Karakterleri, kitabı okudukça çok yakından tanıyabileceksiniz zaten. Her biri birbirinden ilginç kişilik özelliklerine sahipler. Şöyle bir düşününce aralarında en çok X’ ten hoşlandım diyemiyorum. Her birinin artı ve eksileri, bana çekici gelen belirgin nitelikleri, katılmadığım bazı dünya görüşleri vardı. Şimdiye kadar anladığım kadarıyla Murakami’ nin mükemmel kahramanı yok. Hikaye karakterleri bizim gibiler, arayış yolculukları, doğru ve yanlış arasında gidiş gelişleri sanki okuyucuya gerçek hayattan bir an yakalamış hissi sunuyor. Mümkün olsa Haruki Murakami' yi karşıma alıp sormak istiyorum neden senin karakterlerin duygusal, içedönük, yalnız, mutsuz, depresif ha! Düşünüp, hissedebilmeleri için böyle olmaları zorunlu mu sence? Niçin bu insanları bu kadar mutsuz yaratmak zorundasın sanki? Kesinlikle senin roman karakterlerinden birisi olmak istemezdim. Kitap okurken bu kadar sorunlu ve mutsuz karakterlerle arka arkaya tanışmak nasıl diyeyim biraz boğucu oluyor. Hakkını da yemeyeyim ama kitapların sonunda bu kadar karanlıktan sonra gösterdiğin ışık cennetten gelir gibi mutlu ediyor insanı. Belki de o son mucizevi aydınlanma anı için her şeyi cehennem gibi karartıyorsun.

1Q84 - 1. KitapHaruki Murakami · Doğan Kitap · 20202,511 okunma

·

16 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Galadriel