“Hiç durup, Zevk meleği ve erkek kardeşi hırs meleğinden
bahseden efsane hakkında düşündün mü? Leates’i gökyüzünden kovan, ölümü onu tekrar tanrıların arasına gönderene dek dünya üzerinde bir insan olarak yaşamaya mahkûm eden Denariusun hikâyesini hatırlıyor musun? Onu, kendisinin tanrıların en sevdiği çocuğu olduğunu düşünerek kapıldığı kibrinden kurtardığı hikâyeyi?” Teren bana yaklaştı. “Şu an dünyada, tıpkı Zevk gökyüzünü terk ettiği zamanki gibi bir dengesizlik var; doğal düzene karşı koyarak aramızda dolaşan iblislere dair uyarıcı işaretler görülüyor.
Bazen işleri yoluna koymanın tek yolu, zor olanı yapmaktır. Bizim de onları sevebilmemizin tek yolu budur.” Terenin yüzündeki, eğlendiğini belirten ifade silinip gitti. “Ben tanrılar tarafından
bu nedenle gönderildim. Ve senin de aynı nedenle gönderilmiş olabileceğini hissediyorum. Senin içinde, işleri yoluna koyma isteği var, küçük malfetto. Sen diğerlerinden daha akıllısın, çünkü sende kusurlu bir şeyler olduğunu biliyorsun. Bu vicdanını rahatsız ediyor, öyle değil mi? Kendine karşı bir nefret duyuyorsun ve ben bunu takdir ediyorum. Bu nedenle tekrar bana dönüp geliyorsun. Kendini bu suçluluk duygusundan kurtarmanın tek yolu, musibet arkadaşlarını kurtararak bu günahın kefaretini ödemektir. Onların ait oldukları yere, Ölüler Diyarına dönmelerine yardım etmektir. Bunu benimle birlikte yap. Sen ve ben, ikimiz, dünyadaki işleri tekrar yoluna koyabiliriz ve bunu yaptığımızda, tanrılar bizi affedecek.” Terenin sesi tuhaf, nazik bir tona büründü. “Bu sana doğru ya da iyi bir şeymiş gibi gelmiyor, biliyorum... acımasızca geliyor. Ama bir şekilde yapılmak zorunda. Anlıyor musun?”
Sayfa 274 - Teren SantoroKitabı okudu
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.