Yetişkinlik dönemimde ilk defa bir öykü kitabı aldım ve öyküler okudum ve nasıl da eksik kalmışım anladım!Ve belki de bana öyküyü sevdirecek en doğru yürekten başladım.SES yazarın içinde dört öyküsü daha olan ve kitaba da adını veren ilk öykü.Biri 1936 diğer dördü 1937’ de yazılmış.Her öykü yüreğimin başka başka yaralarını kanattı ve bunu uzun uzun tasvirlere,betimlemelere hiç ihtiyaç duymadan sade ve sadece insanla yani benimle,seninle,bizimle yaptı.Her dönem insanı zor zamanlara denk geldiğinden şikayet eder,tüm zamanların tek edilgeni,masumu insanmış ve tüm bu olumsuzluklar kendiliğinden ortaya çıkarmış gibi mağdurluğunun en ateşli sesiyle haykırır bunu hem de! Bu öyküler size ne anlatır bilmem ama bana dediler ki; insanın en büyük aczi sevmeyi bilmeyişidir.Kör yüreklerin dünya kurulalı beri sevgiye evrilemeyişidir.Kötülük ille de vurup kırıp yok etmek değildir,kötülük en masum haliyle iyi niyetlerin arkasına saklanmış görmezden gelmelerimizdir...İnsan gönlü dünyayı görememiştir; doğasını, hayvanını,çoluğunu çocuğunu görmemiştir,görenleri de sahte sevgilerin arkasına saklanıp görmezden gelmeyi tercih etmiştir.Tüm zamanlar yaşayanlarına zor gelmiştir.Oysa tüm zamanlar yaşayanlarına sevgisizliklerinin bedelini ödetmiştir!Hepsi bu...Tıpkı şimdilerde yaşadığımız zorlukları hiç üstümüze alınmadığımız,kendimiz dışında kalan her şeyi suçlayacak kadar bencilce sözcüklerin arkasına sakladığımız sevgisiz yüreklerimizle görmezden geldiklerimizin bedelini ödediğimiz ve bundan sonrada ödeyeceğimiz gibi...Dilerim ki bunu da görmezden gelmeyiz...
