Evet, itiraf ediyorum, ben ilk kez bir kitaptan köşe bucak kaçtım. Kütüphanemdeki varlığını unutmaya çalıştım. Sıra tekrar ona gelmesin diye sürekli kitap alıp durdum. Ama şimdi çaresiz kaldım ve bu kitabı yeniden okudum. Yıllar öncesinden tanırım Zeze'yi. Bahçede çiçek toplayan, şarkı söyleyen bir çocuk olarak kalmış aklımda. Ya da ben çocuk aklımla böyle olmasını istediğim için de böyle kalmış olabilir, bilmiyorum. Kendimi okuduklarıma değil de hayallerime inandırmak istemişimdir belki, onu da bilmiyorum. Bildiğim tek şey şu; bu Dünyada çok fazla Zeze var ve mutlu olmak onların en büyük hakkı. Onlar ayakkabı boyamak yerine parkta oynayıp pamuk şeker yemeli. Arabaya benzin yetecek mi yetmeyecek mi diye düşünmemeli, bisikletini en güzel süslerle süsleyip yoruluncaya kadar sürmeli ve akşam ezanında eve dönmeli. Onlar kırbaç darbeleri için değil, sevinçten ağlamalı. Bir tebessüm, bir takdir ediş onları Dünyadaki en mutlu çocuk yapmaya yeter. Ve biliyor musunuz bunların hepsi bedava. Hayat herkesi er ya da geç acıyla tanıştırır. Doğanın kanunudur bu. Herkesin acısı taşıyabileceği kadardır. Ama Zeze çok zorlanıyor o acıyı taşırken. Keşke doğmasaydım dedirtecek kadar çok acı var o çocuğun üzerinde. Ama kimse onu anlamıyor. Herkes farklı dilde konuşuyor onunla. Oda çareyi kendini bu hengamenin dışına atmakta buluyor. Ve ailesi dışındaki herkeste mutluluğu arıyor. Hani o bedava olan şey var ya onu. Hâlbuki o kendine bir adım yaklaşana koşarak gidebilecek güzellikte bir çocuk. Mutluluğu ona çok gören bir ailede büyüyen bir çocuk. Dünyada her gün binlerce çocuk ölüyor. Ölmeyenlerse orda burda sürünüyor ve istemeden istiyor ölümü. Keşke ölseydim, evden bir boğaz eksilirdi diyor. Peki insanlık ne yapıyor? O çocuklar açlıktan ölürken obeziteyle baş etmeye mi çalışıyor? Bu mu insanlık? Evet sana soruyorum, bu mu insanlık!? Artık o kadar uzaklaştı ki görünmüyor bile. Dünyanın yarısı açlıktan ölürken diyer yarısı tokluktan ölüyor! Ah! ne kadar adil değil mi (!)? Niye elimizin ayarı yok ki? O gün iki ekmek alacağına bir ekmek al diğerinin parasını da yardım kumbarasına at. Bir liradan ölmezsin ya! O küçük masumun ne günahı var da senin yediğin önünde yemedigin arkanda keyif yaparken o açlıktan kırılıyor! İnsanlık böyle giderse daha pek çok Zeze istemeden de olsa ölümü isteyecek. Onlar için bu gün kumbaraya bir lira atalım olur mu? Burdan bütün Zezelere sesleniyorum; iyi ki varsınız, iyi ki doğdunuz. Bu dünya bizim değil sizin sayenizde kalkınacak. Çünkü sizin o tertemiz kalbiniz, gökyüzüne bile sığmayan hayalleriniz bizim bencilliğimizden daha ağır basıyor kefeye. Bu dünyanın size ihtiyacı var. Zezeler ölmesin. İnsanlar el ele tutuşsun, hayat bayram olsun. Bir kere de şu kitaplar mutlu sonla bitsin. Hani bedava ya!

Şeker PortakalıJosé Mauro de Vasconcelos · Can Yayınları · 2022231,2bin okunma

··

246 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Gülbâde