Bir Dostoyevski romanının daha sonuna geldim. Ah Bay Goladkin ah umarım ruhunuz biraz olsun mutludur. Öteki Bay Goladkin'in mutluluk içinde olduğuna şüphe yok. Kitapta baş karakter Yakov Petroviç Goladkin kendi kendine sürekli olarak konuşuyor. (Dostoyevski'nin monologları olmazsa olmaz) Kendi kendine bütün olayları mantıksız bulup daha sonra o olayın merkezinde hep oluyor maalesef kendileri. Bay Goladkin'in ezikliği diplere kadar yaşamasını ve kitap boyunca bu ezik karakterden asla çıkmadığını 147 sayfa boyunca okuyoruz. Kendi içinde dürüst yapmacıklıktan uzak olan Bay Goladkin iş arkadaşları ve uşağı tarafından yaşamadığı talihsizlik kalmıyor. Goladkin'in böyle bir karaktere bürünmesinde iş arkadaşlarının davranışlarını es geçersem ayıp olurdu. El insaf yahu! Goladkin'in ki de can değil mi? Bana göre bu talihsiz şansa sahip karakterin bütün kitap boyunca kendine güven kazanamaması, monologlarında bütün olayları mantıklı düşünürken olayların içindeki davranışları, yüzünün kızarması, ses titremesi gibi hareketleri arada sırada kafamı kitaptan kaldırarak nefes almamı gerektirdi benim için sürekli olarak akış içinde olan bir kitap değildi. Karakterimiz tüm bu olaylar içinde boğuşurken "öteki" Goladkin'in gelmesi bizim Goladkin'i delirten nokta oldu. Aslında geçirdikleri ilk gece bizimki için hayatındaki en mutlu gece olmalı ama o geceden sonraki zamanlar azap olmuştu. Öteki Goladkin siz neymişsiniz okurken kalbinizin kötülüğünden rahatsız olmadım diyemem . Yinede kitabı okuduğum süre zarfında Goladkin'in kendini ezdirmeyeceği anı hep bekledim. (hayal kırıklığı oldu ama olsun) Not: Petruşka umarım gittiğin yerden kovulmuşsundur.