“Yanında hiç asker olmasa, kimse emir vermese de yürürdü, sırf onun yanında kalabilmek ve ondan ayrılmamak için. İstediği tek şey, onun yanında olduğunu bilmekti. Uzun süre -sekiz saat- yürüdüğü halde yorgunluk hissetmedi. Bu süre boyunca ayakları çıplak olmasına rağmen yaralarını hissetmedi, arkasında duran ellerini bağlayan kelepçenin baskısını hissetmedi, tek hissettiği, oğlunun yakınında olduğu, ona sahip olduğu, birlikte olduklarıydı.”
Sayfa 136
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.