Yazarın öncesinden Masumiyet Müzesi kitabını sırf nöbel ödülüne değecek nesi varmış diye meraktan alıp okumaya çalışmıştım. Malesef ki konusu beni hiç ama hiç sarmayan, oldukça sıkıcı, gereksiz bir kitap oldu ve yarım bırakmıştım. Bu kitabı ise tamamen İstanbul'a olan sevgimden ötürü aldım. Yazar bu kitabında da şaşırtmadı beni. Keşke hiç almasaydım. Kitapta oldukça uzun cümleler vardı. Uzun cümleler yetmiyormuş gibi bir de içinde sürekli açılan parantezler yüzünden dilini anlamakta oldukça zorlandım. Sırf bitsin diye 2 ayda zoraki okudum. Yazarın ailesi, çocukluğu, ev-okul hayatını anlattığı biyografik kısımlar çok sıkıcıydı. Biyografi yazacağım derken mahremiyetini bu denli rahat anlatması da ayrı bir rezillik.. Gelelim İstanbul kısmına. Yazar İstanbul'u hep hüzün ve melankoli ile eşleştirmiş. Evet İstanbul hüzünlerin, birçok tarihi olayların acısıyla yoğurulmuş bir şehir. Fakat sorun İstanbul'un hüzün kokan sokakları değil, yazarın kendi içsel sıkıntısı, bunaklığı bence. Çoğu yerde bu hüzün kelimesinin ardına sığınıp İstanbul'a, Türkler'e alaycı, aşağılayıcı cümleler kullanmış. Örnek olarak iki alıntı cümle paylaşıyor ve eleştirimi sonlandırıyorum. 1) "Batılı gözlemcinin şehri derin bir şekilde eleştirip aşağılayan yazısını ona katılarak okumak isteği bende de vardır ve bu tür yazıları okumak İstanbul'un ne güzel, ne tuhaf, ne harika ve kendine özgü bir yer olduğunu tekrarlayıp duran Pierre Loti gibi yazarları okumaktan daha zevklidir" 2) "Beni doğru yola sokacak pek çok karar alırdım: Daha iyi bir öğrenci olacak, daha çok resim yapacak, Amerika'ya gidip resim okuyacak, her biri aşırı iyi niyetten birer karikatüre dönüşmüş Amerika'lı hocalarla, bezginlik ve kötü niyetten, can sıkmaktan başka bir şey yapamayan Türk hocaların canını sıkacak şeyleri de yapmayacak, derslerden de atılmayacaktım."

Resimli İstanbulOrhan Pamuk · Yapı Kredi Yayınları · 20171,738 okunma

·

28 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Gamze