"Kudüs'ü İsrailoğulları gibi bırakmadık; Türkler gibi bıraktık" Bu cümle aslında kitabın özü gibi. Bir Türk vatanı olarak bildiği yeri nasıl bırakır? Terini, uzvunu, canını vermeden teslim etmek tarihte görülmüş şey midir? Bir hata yaptık ki; sömürmedik, dillerini değiştirmedik, kendimize köle değil başımıza bey yaptık... Belki o zaman nankörlük değil de el pençe durdukları Alman, İngiliz kadar kıymet görürdük... Ama ne mutlu ki biz bu değiliz. Tarihin birinci elden yaşayanlar tarafından gözlemleriyle anlatıldığı kitapları seviyorum. Nitekim öteki türlüsü sanki bir taraf belirle ve onu öv, ötekini suçlu ilan et, keşkeler doldur, iyikiler serpiştir ve biraz kahramanlık, biraz duygusallık biraz savaş, barış, anlaşma ve hop al sana tarihe ışık tutan bir eser. Olmuyor... Yani tek taraflı tarih yazmak gerçekliğe uymuyor ve ben sırf bu yüzden tarihi sevemiyorum. Falih Rıfkı Atay, Cemal Paşa ile olan beraberliğinde cephe içinde ve gerisinde yaşananları, yerli halkın tutumunu, ülkelerin prestij olarak yer alışını, en önemlisi de içinde bulunduğu savaşa girmiş olmanın kötü hissiyatını çok akıcı bir şekilde anlatmış. Yaveri olması hasebiyle olaylara birebir şahit olması kitabı daha da değerli kılıyor. Üstelik yargılama yapmadan, fikirlerini bile beyan ederken kişileri zan altında bırakmadan "keşke" demeyi çok istese de, tarihin keşkelere yer bırakmadığını gördüğünden, sadece olayları nakleden bir eser ortaya koymuş. Ahh o soru "biz bu savaşa niye girdik?.." İsminin Zeytindağı olması ve Kudüs'e olan ilgimden dolayı sanırım şaşırarak ve daha çok üzülerek okudum. Koskoca Osmanlı'nın nasıl itibar kaybettiğini, çocuklarını çölde ateşin ortasına atmak zorunda kalışını ve nihayetinde karşılık olarak "gelen ağam giden paşam" kafasında bir yerel halkın, dininin de imanının da para oluşunu okurken sinirlenmemek elde değil. "Oğlum Ahmed'i gördünüz mü?" diye soran anaya cevap verememek... ve bugün dahi nice Ahmet, Mehmet kurban edilen bu topraklara vatanı gözüyle bakmayıp da her türlü düşmanlığa kendini verenlerin soyu kurusun! Bugün hâlâ daha başkalarından medet umarak devletini bağımsız yapmaya çalışanların kösteği yüzünden bu millet kendi evladının kanıyla suladı o toprakları. Belki de onların ahı yüzündendir dinmeyen gözyaşı... En önemlisi de aldığımız her nefes, içtiğimiz her temiz su ve yediğimiz her nimet için bir değil binlerce şükür etmek ardından da çöl ortasında, dağda, ovada, yabanda; bugünlerimiz için, insanlıktan çıkacak vaziyette silah kuşanmış olan Mehmetlere rahmet üstüne rahmet dilemek boynumuzun borcudur. Hiç kolay olmadı bu günler. Kıymet bilelim...

ZeytindağıFalih Rıfkı Atay · Pozitif Yayınları · 201810bin okunma

·

2 artı 1'leme

·

47 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ülfet