Gönderi
"Su bitti." dedi hanın sahibesi. Cossette'nin en çok korktuğu şey aslında bu cümle değil bu cümlenin söylendiği zaman dilimiydi. Cossette elindeki örgüyü bırakıp korkulu bir şekilde çıktı girdiği masanın altından. Eline boyundan büyük bir su bakırı ve ekmek alması için para verdiler. Ve tehdit tabi. Cossette çıktı handan, bir pencereye konulmuş daha önce bakmaya yeltenemediği bir bebeğe baktı. Bakmaya kıyamamak, doyamamak bunu anlatacak kelimeler yetersiz hiç bebeğe sahip olmamış bir kız için ne desem az şuan. Daha sonra yürüdü yürüdü gectiği yollar hala ışıklı olduğundan derin bir nefes aldı. Yürüdü yürüdü ışıklı sokaklardan uzaklaşmaya baslamıştı. Etrafında yaşam belirtileri olması yine minik yüreğini sakinleştirdi. Kararmaya basladı yine ortalık tam o sırada bir pencerenin önünde gördüğü mum, orada yaşayan insanların olması yine sakinleşmesini sağladı. Ama artık gelmişti en karanlık yere. Evleri sokakları ve o gördüğü mumu düşündü ama hiçbiri şuan yoktu. Zifiri bir karanlıkta 6 yaşında celimsiz bir kız çocuğu. Koştu koştu ceşmeye varmıştı sonunda. Aldı boyundan büyük bakırı doldurmaya basladı ama ne zorlanma. Bütün gücünü bakırı doldururken tüketmişti. Bırakıp bakırı dinlenmek için uzandı. Gece her şeyi örter. Ama bu küçük kız çocuğu için gecenin her şeyi örtmesi değil gecenin ne kadar korkunc olduğu gerceği hakimdi. Kapattı gözlerini actığında gökyüzünde bir tane yıldıza takıldı gözü ve yıldız içine bir güven verdi ve kalkması gerektiği aklına geldi, biraz daha oyalanma onun için dayak demekti. Demir bakırı kaldırıp on adımda bir dinleniyor ve ıslanan sapı ellerini soğuktan uğuşturuyordu.
Yukarıda kitaptan bir durumu anlatmaya calıstım kendimce. Kendimi orada Cossette'nin yanında hissederken dedim ki bunu başarabilen yazarlar iyi ki var. Keşke bir ilham perisinin kanatlarına tutulup Victor Hugo 'nun yanına ve onun Paris' ine gidebilsek..
·
3 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.