Michael Ondaatje
--Köpek tıraş ederken babama nasıl yardım ettiğimi hiç anlatmış mıydım sana, diyerek gülüyor Clara. Gerçek bir öykü bu. Babam avlanmayı çok severdi. Dört tane av köpeği vardı. İsmi yoktu köpeklerin. Hep ortadan kayboldukları için onlara numara vermiştik. Yaz gelince avcılar birbirlerinden köpek çalarlar. Köpeklerinin çalınacağı korkusu, babamı çok rahatsız ederdi. Onun için kalkar, Paris'teki en beceriksiz berbere gider, köpekleri tıraş ettirirdik .Pek de müşterisi olmamasına karşın gene de kendini aşağılanmış hissederdi adam. Berber koltuğuna oturur, adam köpekleri kırkarken onları kucağımda tutardım. Sonra da sıçana dönmüş tüysüz köpeklerimizle eve dönerdik. Babam koyun kırkma makinesini alıp köpeklerin sırtını sıfır numaraya vururdu. Köpekleri hortumla bir güzel yıkar, güneşte kurumaya bırakırdık sonra da. Öğle yemeğinden sonra babam ağaç boyasıyla köpeklerin sırtına DICKENS 1, DICKENS 2, DICKENS 3 diye yazardı düzgün harflerle. Son köpeğin sırtına numarayı benim yazmama izin verirdi. Boya kuruyana dek köpeklerin başında beklerdik. DICKENS 4'ü ben yazardım. Ne keyifli günlerdi onlar! Tüm günü neler olduklarını pek anımsamadığım şeylerden söz ederek geçirirdik. Bitkilerden söz ederdik. Şarabın nasıl bir tadı olduğundan filan. Babam bebeklerin nasıl olduğunu da dosdoğru anlatmıştı bana. Bir karpuz çekirdeği alıp iki dilim ekmeğin arasına koymak ve bol bol su içmek gerektiğini sanırdım ben oysa. Annemle babamın yalnız başlarınayken tıpkı bizim gibi konuştuklarını sanırdım. Tüyü kalmamış, sıskalaşmış, başlarına ne geldiğini bir türlü anlayamamış, şaşkınlıktan ne halt edeceklerini bilemeyen köpeklerimizle de konuşurduk uzun uzun. Bazen dört çocuk doğurmuş gibi hissederdim kendimi. Çok hoş zamanlardı, çok. Derken ben tam on beşime basmışken babam kalp krizi geçirip ölüverdi. Allah kahretsin!
Sayfa 92 - Can Yayınları _ 2003Kitabı okudu
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.