Kitap bir Afgan olan "Halit Hüseyin" tarafından İngilizce yazılmış ilk romandır. Kitap dünyanın en tehlikeli yerlerinden biri olarak kabul edilen Afganistan'ın başkenti Kabil'in Vezir Ekber Han Bölgesi'nde yaşayan ve peştun olan Emir adında bir çocuğun hikayesini anlatıyor. Emir savaş dolayısıyla babası ile Amerika'ya gidiyor. Oranın yeni kültürüne uyum problemleri yaşıyor. Çocukluk arkadaşı Hasan'la aralarında geçenler ve bunun Emir üzerinde psikolojik etkilerini anlatıyor. Her ikisi de Afganistanlı olsa da soyu farklı iki çocuk Hasan ile Emir. Afganistan'ın nüfusunun çoğunluğunu peştunlar oluşturuyor. Oysa Emir'in arkadaşı Hasan hazar'a kökenli. Hazaralar azınlık olarak biliniyor ve o şekilde yaklaşılıyor. Kitap ile alakalı kendi düşüncelerime gelirsek kitap mükemmel bir duygu ile yazılmış. Okuyucuyu binbir duyguya sürüklüyor.
İnsanın kaderi kolay kolay değişmiyor. Hasan'ın daha küçücükken yaşadıkları ve sonrasında başına gelenler aslında hep sadakatinin ve iyi niyetini bedeli. Babasından gördüğünü uygulayan Emir'in paçasını kurtarma adına kendini feda eden ömürlük bir dost. Zaten ne oluyorsa garibana oluyor masallarda,hikâyelerde romanlarda. En kötü de gerçek yaşamda Hasan gibi temiz yürekliler çok ucuza göçüp gidiyor dünyadan. Kitapta Taliban'ın Afganistan'da estirdiği terör de çok iyi anlatılıyor. Baba sevgisinden mahrum kalan bir çocuğun zihninde yaşadığı karmaşa da... Ama beni en çok etkileyen böyle güzel bir dostluğun affı olmayan sebeplerle bozulmuş ve pişmanlık yaşanmadan öylece kalmış olmasıydı. Kitabı okudukça içimdeki Hasan'a sarılma dürtüsü gittikçe arttı. Bir de çok beğendiğim bir kısma değineceğim
"Şöyle dedi; Çok korkuyorum." Neden diye sordum
-Öyle mutluyum ki Doktor Resul. Böylesine büyük müthiş bir mutluluk insanı korkutuyor. Yine nedenini sordum şöyle dedi;
-Senin bu kadar mutlu olmana ancak senden bir şey almaya hazırlandıkları zaman izin verirler.
Bu kitabı okurken bazen bu düzene saydırır bazen de adalete isyan edersiniz. Son kez değinmek istediğim şudur: Müslüman ülkelerde onca savaş görüp okuyorsak ve hiç ses çıkarıp dur demiyorsak ne gördükçe ışık bulur ne de okudukça aydınlanırız. Çünkü biz hep karanlıktayız...