Ve Sahnede Mazimiz
İncecik dudakların
Zambak beyazlığında tenin
Lotus çiçeği tohumunda tadın
Kokun
Kokun ki betimsiz
Yalnızlıklarımız
Ki sevişirdi aralıksız
Tenin en kuvvetli uyuşturucu
Gözlerin en kıvrak uçlu mızrak
Bir martı muhtaçlığında
Süzülüyordun iliklerime kadar
Bıkmadan usanmadan doyururdum
Gölgemi yetim bırakmadığım gibi
Ki en karanlık gecelerde bile
Geçtiğim yollarda bizi fısıldayan izler
Baloncuk basan köpükler
Karışmış senden bana
Şimdilerde o görkemli şatomuz
Diz çökmüş sis yağmuruna
Çevreleyen tüm çiçekler baygın
Yatak odamız rutubetli
Tavandan buharlaşan gözyaşlarım sızıyor
Yokluğun, ki bakışmak gibi bir ölüyle
Uzanmak toprak altına
Karışmak emilerek, hissederek
Soğukluğu, ki ölümsüz bir acı
Sızlatıyor tümümü
Seni arar gibi
Sensiz kabul etmiyor
Toprak bile beni
Sayfa 10Kitabı okudu
·
131 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.