Bizim evde hiç avize olmadı biliyor musunuz.. Taşınması zor olan cam eşyalar, her eve sığmaz denip alınmayan büyük mobilyalar, sadece o eve uyan perdeler, halılar... Hiçbiri olmadı.
Sırf bu yüzden kendi evime çıktığım ilk gün mahallenin Çin malı ürünler satan ucuzlukçusuna gidip tuvalete kadar avize almıştım.
Tuvalette mor florasanlı ışık!
Yıllarca o ilden bu ilçeye tayin olan sadece babamız değilmiş aslında. Sizin çocuk da çok girişken maşallah diyen komşu teyzeler..
Girişken olmak zorundaydık biz. Her sınıfta, her mahallede yeni gelen çocuktuk çünkü.
Çünkü girişken olmayanı kimse zile basıp oyuna çağırmıyor teyzeciğim. Mevzu bu.
Biz Konya'da etli ekmek, Urfa'da halay başı, Kırklareli nde Kakava şenlikleri olmak zorundaydık.
Sevgili Güzin Özyağcılar bu kitapta lojman kapısından uzaklaşan beni elimden tutup nizamiyeye teslim etti yeniden. Her ev aynı bize, girişte emanet fortmanto, solda salon sağda mutfak, depoya dönmüş tuvalet...
Yaz gelince balkon demirlerine mavi branda- sardunya...
İyi ki varsın Güzin Abla
