Oldukça uzun soluklu bir macera oldu Sefiller benim için. İlk cilde başladığım dönemde ailecek çok fazla sağlık sorunuyla ve maalesef vefatlarla karşılaştık. Bu da kitabın benim üzerimdeki etkisini farklı bir yöne çevirdi. Yaşadığımız kötü şeylerden dolayı Sefiller’i asla unutamayacak hale geldim. O yüzden ikinci cilde elim zor gitti ama nihayetinde bu macera da son buldu.
Kitap çok geniş bir tarihsel süreci ele alıyor ve çoğu noktada gerçekten bir tarih kitabını okuyormuşçasına size Fransa’nın mevcut koşullarını, Waterloo savaşını, şehrin mimarisini, Paris lağımlarını detaylı olarak anlatıyor.
Kitap bir somun ekmek çaldığı için 19 yıl kürek cezasına mahkum olmuş bir adamın ve onun hayatına bir noktadan temas etmiş insanların üzerine şekilleniyor.
Zaten bu kitabı yazarken de Hugo’nun amacı adaletsizliğe vurgu yapmak, Fransa’nın mevcut koşullarını protesto etmektir. Hatta kitabın sonuna doğru daha iyi bir toplum yaratmakta devrimin oynayacağı rolü anlatan bir kesit bile sunar. Bir çok açıdan da yayımlanmadan önce de sonra da çok eleştiri almış. Fakat bu onun ciddi bir başarıya ulaşıp günümüzde bile okunur olmasına engel olamamış.
Kendi adıma konuşacak olursam da kitap benim için çok uzundu. Savaşı okurken, lağımların tarihçesini okurken çok sıkıldım. O dönemde bunları neden yazdığını ve yazması gerektiğini anlayabiliyorum ama şu an okurken benim için fazlasıyla sıkıcıydı. Ama geri kalan kısımlar, hikayenin kurgusal kısmı harikaydı. Yarı yarıya daha az olmasını istedim, yalan yok.
Notre Dame’ın Kamburu ile din, Sefiller ile topluma dokunduk. Şimdi de Deniz İşçileri’ni okuyorum ve onda da doğaya temas edeceğiz. Her ne kadar okuması zor olsa da Hugo’yu okumak insana ayrı bir keyif veriyor, söylemeden geçmemek gerek.
