Daha önce iki hatta üç defa okuduğum kitaplar oldu ama ilk kez bir kitabı bitirir bitirmez tekrar başa dönüp okudum. Çok başarılı, çok ince böyle tatlı tatlı mesaj veren cinsten. Her ne kadar 60lı yıllar ve Fransız toplumu dense de zamansız ve tüm dünya insanını anlatıyor bence. Var olmaya çalışırken isteklerimiz ve zorunda olduklarımız arasında sıkışıp kaldığımız bu düzende herkes tercihini yaşıyor aslında. Daha geçen gün bu konu üzerine düşünmüştüm hatta, bazı insanlar vardır çalışmayı modern kölelik olarak görür sadece günü kurtaracak parayı kazanacağı işlerde çalışır bazen hiç çalışmaz minimal bir hayat sürer. Bu yaşam tarzını seçenler bana hem cesur geliyor hem de aptal. Evet rahat bir hayat için çalışırken rahat bir hayat süremiyoruz en sonunda da rahat edecek halimiz kalmıyor ama düzen bu. Çalışmadan da olmuyor hepimiz çok iyi biliyoruz. Perec’in karakterleri benim cesur ve aptal dediğim cinsten ama Perec herhangi bi olumlama yapmıyor iki taraf için de. Onun karakterleri eşyalarımız olsun, zengin olalım, güzel bir evde oturalım istiyor ama yaşamın bir alışkanlık olmasını, “huzur dolu bir can sıkıntısı”na dönüşmesini de istemiyorlar. Eşyaları düşlüyorlar ama onlara sahip olunca canları sıkılıyor aslında hepimiz öyle değil miyiz? Sürekli elde etmeye çalıştığımız bir şeyler var bizi mutlu edecek sandığımız, hiç bitmeyen bir döngü. Bir şeylere sahip oldukça özgürlüğümüzün/dünyada kapladığımız alanın arttığını düşünürken aslında daha çok köleleşiyoruz. Ve evet hepimiz bunu biliyor ama değişmiyoruz! :) 50. Sayfa//“Ne yani -diyecektir çiçeği burnundaki genç adam- şiirleri, gece trenlerini, sıcacık kumları düşleyen ben, çiçekli kırlarda gezeceğim yerde, günlerimi bu camlı bürolar ardında mı geçireceğim, terfi etme umutları mı besleyeceğim, hesaplar mı yapacağım, entrikalar mı çevireceğim, isteklerime gem mi vuracağım?”

ŞeylerGeorges Perec · Metis Yayınları · 20161,113 okunma

·

85 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

cansu