Toni Morrison bu eserinde siyah ve yoksul olmak üzerinden aslında bütün siyahların hikâyesini anlatıyor; hikâyeleri iç içe geçirerek bir önceki bölümde kızdığımız öfkelendiğimiz karakterlerin de başkalarının kurbanları olduğunu ve aslında bütün kurbanların siyahların başına gelen herşeyin kurbanı olduğunu gösteriyor. Kitabın sonuna ulaştığımızda kime kızacağımızı, öfkeleneceğimizi bilemiyoruz; çünkü haksızlık ve kötülük öylesine derinlere dek uzanmış, siyahları öylesine pençesine almış ki, birbirine kıyanlara, birbirini sömürenlere kızamıyoruz bile. Birisinin kurban olmasına üzülürken bir sonraki bölümde o kurbanı sömüren insanın hikâyesiyle karşılaşıyoruz, bu sefer kavrayışımız artıyor.Böylece yazar her bölümde algılamamızı genişleterek bir kaç kişi üzerinden aslında bütün siyahlara yapılanlara bakmamızı sağlıyor. Her gün tanrıya dua ederek mavi gözlü olmak isteyen küçük siyah pecola'nın korkunç hikâyesi; onu kendi ezilmişliklerinin, kendi kurban olmuşluklarının kurbanı edenlerin hikâyeleriyle birbirine eklenip genişleyerek karşımıza inanılmaz etkileyici bir sömürü gerçeği koyuyor: ne öfkelenmek ne kızmak bu kadar korkunç, somut bir kötülüğü, yaşanmışlığı yok edemiyor. Bu yüzden geriye sadece kelimeler kalıyor işte...edebiyat kalıyor...edebiyatın inanılmaz gücü kalıyor.
Toni Morrison'ın kitabını seneler önce farklı zamanlarda iki defa okumuştum. Bir kez daha okumayı düşünüyorum. Edebiyatın söylemek, göstermek, ifşa etmekteki gücünün en güzel örneklerinden birisi bu eser. Katmer katmer acının gözümüzün önünde büyüdüğü muhteşem bir eser. Bu yüzden, mutlaka, yüreği edebiyatsız yapamayan her okura öneriyorum.