Gönderi
Savaş genellikle savaşa gidenler tarafıyla anlatılır. Çoğu kez de kahramanlık hikayeleri üzerinden. Oysa savaşın en büyük acısını geride kalanlar çeker. Yani kadınlar, yaşlılar ve çocuklar. Okumaya yüreği dayanabilecekler için savaşın çocuklarını, savaşın çıktığını öğrendikleri, deneyimledikleri o ilk andan itibaren hissettikleri ile anlatıyor kitap. Artık birer yetişkin olmuş çocukların dilinden o ilk korku ve ilk acıyı. Savaş çıktığında üç ve on beş yaş aralığında olan onlarca çocuk, ebeveynlerinin ölümünü, evlerinin yıkılışını, toplama kamplarına giden trenleri ya da özgürlüğe giden yolculuklarını anlatıyor. Gerçekten okunması zor ve sanırım insana en zor gelen kısmı ansızın değişen hayatları görüp kendi yaşamının ne kadar garantide olduğunu sorguladığında aldığı cevap: Hiç. Her an her şey değişebilir.
1940 lı yıllarda çocuk olanların çocukluk anıları maalesef bir savaşın korkusu, kokusu, sesleri ve görüntüleri. Ve rengi. Beş yaşından küçük olan çocuklar o günleri siyah bir renkle hatırlıyor.
Sadece SSCB'de yirmi milyonun üzerinde insanın hayatını kaybettiği İkinci Dünya Savaşı'nın izlerini hala taşıyan insanlar var. Bu insanlardan, bu anılarını derlemiş olan kitap, savaşın yıkıcılığını görmek veya bir kez daha hatırlamak için okunmalı.
#kitaptan çocukluk ne zaman sona erer? Ded Mortez'e (Noel Baba gibi bir karakter) inanmaktan vazgeçtiğinde. Su birikintilerine basmayıp etrafından dolanmaya başladığında. Artık televizyon kumandasını telefon gibi eline alıp anneni arayamadığında. Gece tuvalete koşarken biri seni yiyecek diye korkmadığında. Elini uzattığında Ay'a dokunabileceğine artık inanmadığında. Sınıf arkadaşının saçını çektiğinde arkadaşın ağlamak yerine güldüğünde.
#sontanıklar
#svetlanaaleksiyeviç
#2015nobeledebiyatödülü
Çeviri @aslitakanay
@kafkayayinevi
#birannedoğdukitap
#birannedogdukitap
·
47 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.