Kış geçende bu leylek gendini dışarı verdi. Uçuy, evliğini onariy. Süslüy. Bekliyki gendinin eşisi gelecak. Biliy. Ha bugün geldi. Ha gelecaktır. Gözü semadadır. Keyiflidir ki nasıl anladam. Işte ağalar bu günlerden bir gün idi.
Hamogil ocak yakmıştı ki sabah ekmeğini yapalar. Ocak alev alev yanıydı. Yalımlar göğe çıkıydı ki, gökten bu leylek geldi, gendini ataş üstüne bıraktı. Koştular bunu ataştan aldılar. Ellerinden kurtuldu bir daha bıraktı gendini ataş üstüne. Tüyleri yaniydi zaten. Öldü getti. Göz açıp kapatana kadar. Evin içine bir telaş yürüdü. Herkes birbirine soruydu ki, ne olmuştur. Ne olmuştur ki bu leylek gendini ataşa bırakmıştır. O sıra damdan Hamo'nun sesi gelmiştir. Demiştir ki, ben biliyem. Gelin görün siz de bilin. Koşmuş bakmışızdır ki yuvada iki leylek oturuy. Anlamışızdır. Demişizdir ki, insan da beyle değil midir lo, beyledir.
Tuğrul Çakar, akşam üstü yine hüzün
·
19 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.