Tiyatro oyunları, film senaryoları okunmak için değil; seyredilmek için yazıldıklarından genelde ilgi görmezler. Okuması da pek eğlenceli değildir; ama 
William Shakespeare sadece bir oyun yazarı değil, aynı zamanda bir şair de olduğu için bence Shakespeare oyunlarını okumak da seyretmek kadar keyifli. Gerçi Atinalı Timon için yazdığı önsözde 
Mina Urgan bu oyunun diğer Shakespeare oyunları arasında nitelik açısından en arkada kalanlardan biri olduğunu söylüyor, ama ben yine de severek okudum.
Timon, Atinalı bir zengindir ve hayatını etrafındaki insanlara yardım etmeye adamış, cömert bir insandır. İnsanların borçlarını öder, para yardımı yapar, ihtiyacı olmayanlara bile pahalı hediyeler dağıtır. Etrafındaki insanlar onun için "Altın tanrısı onun kahyası olabilir ancak" derler. Ama Timon'un yardımlarını, hediyelerini alan bu insanlar aslında birer dost değil, sadece birer dalkavuktur ve günü geldiğinde Timon'u en ihtiyaç duyduğu zamanda yalnız bırakırlar.
Oyunun dostluk temasına bakışını ben çok sevdim. Shakespeare işin kolayına kaçıp Timon'u bize diğer insanların nankörlüğü yüzünden kurban olmuş ideal bir karakter olarak sunmuyor. Onun yerine Timon'un yalnız kalmasının sorumlusu olarak kendi hatalarını gösteriyor. Timon, dostlarının sorunlarını sadece para yoluyla çözen bir adam. Onların derdiyle dertlenen, ortak bir duyguyu paylaşan biri değil. Ona göre dostluğun en üst seviyesi dostların birbirlerinin servetini kullandıkları seviye. Dostluğu parayla ölçen bir adam Timon ve bu yüzden etrafı ondan faydalanmak isteyen dalkavuklarla çevrili. O yüzden akıbeti bizim için şaşırtıcı olmuyor, hatta bu kötü sona rağmen kendisine bir acıma bile hissetmiyoruz.
Dostluğun, insan ilişkilerinin temelinde para paylaşımının değil, duygu paylaşımının olduğunu anlamamızı sağlayan çok iyi bir oyun bence Atinalı Timon.
·
14 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.