Murakami'nin inceliklerle örülmüş, enfes eserinde geçmişiyle hesaplaşarak yüzünü geleceğe dönmek için gayret eden Tsukuru Tazaki'nin hikâyesini okuyoruz. Kitabın tamamına hâkim olan üslûp Tsukuru Tazaki'yi usul usul gerçekçi bir karaktere dönüştürüyor. Murakami'nin kitaplarının en önemli özelliklerinden olan kolay okunabilme özelliği burada da görülüyor.
Geçmişindeki insanlara dönen, onlarla yüzleşen ve hayatının en büyük travmasını aşabilmek herşeyi anlamak isteyen Tsukuru'nun başına gelenlerinin sebebini biz de merak ediyoruz. Ne olmuş olabilir ki en yakın arkadaşlarının hepsi onu birdenbire bıraksın, aynı gün artık onun arkadaşı olmadıklarını ve bir daha görüşmek istemediklerini ona söylesinler? Bir şey olmuş olmalı. İşin kötüsü Tsukuru bunu bilmiyor. Ne yaptığını bilmiyor. Çok seneler sonra hayatına devam etmek için bunu bilmek zorunda ama... işte kitap bu travmanın çözülüş sürecini aktarıyor. Burada olayın ne olduğu değil önemli olan; yazar yaşanan ne olursa olsun onun Tsukuru'ya yaptığı şeyle, onda bıraktığı çok derin izlerle, onu bugün kendisi yapan şeylere verdiği şekille ilgileniyor. Bunu maharetle, güzel bir dille ve üslûpla yapıyor üstelik.
Murakami kitaplarının bir özelliği olarak doğal olanla doğa üstü olan bu kitapta da birbirine karışmış durumda; normalde bu benim pek hoşlandığım birşey değil; ama Murakami, Tsukuru'yu öyle güzel anlatıyor, ona öyle güzel hayat veriyor ki kendi adıma onu sevmemek mümkün değildi. Bu da benim için edebiyat eserlerinde olmazsa olmazlardan. Bu yüzden doğa üstü olan, sıradışı olan ve normalde hikâyeye hasar verebilecek şeyler burada ve diğer Murakami kitaplarında yazarın kendine has evreni içerisinde son derece olağan bir şekilde var oluyor ve karakterinin gerçeklik hissini ilginç bir şekilde artırıyor. Benim için artık Tsukuru Tazaki, en az Zeze, Gabriel ya da Hakkı Celîs kadar gerçek ve hiç unutmayacağım bir edebiyat karakteri...
