Kitabın tamamını altını çizerek okudum. Her insan için çocukluğu özeldir. Bu “özel”lik insana özgü olduğundan, ebeveyn ve çocuklar arasında yaşanan bir olay “önemsiz” görülse de çocuğu etkilemişse, anne ya da baba, onun hissettiklerini ve olayın onda bıraktığı etkiyi tahmin bile edemez. Bu açıdan bakıldığında, anne baba olmanın zorluğu tartışılmazdır. Utanç, korku, öfke ve mutluluk gibi duyguları ilk kez hissetmesinden midir, yoksa çok derinden etkilediği için midir bilinmez, o körpe ruha kattıkları ya da o ruhtan kopardıklarının ondaki etkisi çok büyük olur. Suçluluk duygusu, çocukluk çağlarında insana kazandırılan ve ne yazık ki yetişkin olduklarında da davranışlara yansıyan en yaygın durum olması itibariyle, birçok biyografik veya otobiyografik eserde karşımıza çıkar. Kafka’nın çocukluk yıllarını ilgiyle okudum. Hissedilenlerin zaman zaman olaylarla bağlantısının kurulması, kimi zaman örtülü kimi zamansa açık bir şekilde ifade edilişler, olayların yaşandığı o yılları yaşatması itibariyle olağanüstü bir şekilde (zannımca) başarılıydı. Hayatın akışı içerisinde çocuğunla yaptığın sıradan bir diyalog ya da kişiye göre normal olduğunu düşündüğü davranışlar belki çocuğun zihninde telafisi olmayan derin izler bırakır ve çocuğun pamuk kalbini yaralar. Yaptığı hatalarda utanç yaşatmaktansa sabırla doğruyu göstermek, kendince yaptığı doğrularda yetişkinin bilmişliğini ortaya koymak yerine, çocuğu yüreklendirmesi, desteklemesi ne kadar mühim bir şeydir. Çünkü; Küçücük bir çocuğun zihninde, kalbinde derin izler bırakmak acizliğin tanımıdır. Küçük bir çocuk hemde erkek çocuk önündeki en büyük örnek, rol-model baba figürüdür. Düşünür müsünüz? Siz hayatınıza yol vereceğiniz, karakterinizi oluşturacağınız yaşta bir baba figürü var ama ondan mahrumsunuz. Kafka'nın babasına olan tüm hissiyatini yazdığı, içini döktüğü ve babasına ulaşmayan bir mektup. Babasına ulaşamayacağını bile bile içini döküyor, daha çok da sitem ediyor aslında. Eleştiriyor onun yaşattıklarını. Babasının hareketlerinden kendince çıkardığı manalar... hepsini belki de en çok kendine itiraf ederek yazıyor. Bir insan geçmişinde yaşadıkları ile elbet bir gün karşı karşıya gelir ve yüzleşir. Kafka babası ile yüzleşmek yerine ona yazdığı mektup ile aslında kendisi ile yüzleşir... Geçmişine bir pencere açar ama yaralarını saramaz. Kafka'nın babasına içini döktüğü, hayatı boyunca söyleyemediklerini söylediği ama babasına ulaşmayan bu mektup, Kafka'nın babasına karşı yaşamında yaptığı aslında en büyük saldırıdır bu mektup. Kafka'yı tanımak, anlamak için okunması gereken bir eser.

Babaya MektupFranz Kafka · Can Yayınları · 201940.7k okunma

·

27 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Élûriel