Oldukça basit bir konunun derinlemesine işlendiği güzel bir öykü. İlk bakışta dul bir kadını ve oğlu Noboru ile kadının eşi olacak olan bir denizcinin öyküsünü okurken aslında derin bir uzak doğu felsefesine dalıp gittiğinizi fark edeceksiniz.
Noboru, annesinin ikinci eşi olacak olan denizci Ryuji ile ilk tanışmalarından sonra ondan oldukça etkilenir. Çünkü denizaşırı yerlerin hikayelerini dinledikçe Ryuji bir süper kahramana dönüşmektedir Noboru gözünde. Artık deniz, gemi ne demek ise bu ikilinin olmazsa olmazı Ryuji idi. Ta ki Ryuji'nin annesiyle evleneceğini öğreneceği ana kadar. O andan sonra öylesine bir yıkım yaşar ki Noboru, bu yıkım Ryuji'yi de gözünde ölü birine dönüştürmüştür. Burada bir es vererek kitabın neden bu kadar güzel olduğuna değinmek istiyorum. Yazar Yukio Mişima bu eseri kendi çocukluk hikayesinden esinlenerek yazmış. Ve bu konu Freud'un haklılığını bir kez daha olumlamış olmasıyla hayli dikkat çekici. Ergenlik dönemindeki her erkeğin kendini kanıtlama, aile reisi olarak kabul gören babanın yerini alma gibi bir güdüsü oluştuğunu ve romanda 13 yaşındaki Noboru'nun annesinin ikinci eşi olacak olan denizciye olan tepkisi bu analizi doğrular nitelikte. Keza bundan sonra Noboru kendi yaş grubu arkadaşlarıyla bir çete kuracak ve sosyal düzene (kendilerini yönlendiren her makama), pasif bir başkaldırı olacaktır. Çünkü sonu yarım kalıyor. Ondan sonrası tamamen okuyucunun hayaline bırakılıyor.
Edebi olarak tüm ikilikleri ustaca kullanmış yazar. Uysal bir aşkı işlerken, şiddeti; Ergenlik dönemi öfkesini ele alırken, masum bir hayal gücünü; Koca bir okyanusu anlatırken bir damla suyu ele alarak anlatması çok güzeldi.
Yazarın kendi hayatından esinlenerek yazdığı bu öyküde, intihar edişinin perspektifini de görmek mümkün bir yandan...
