#türkühikayesi #mağusalimanı
Merhaba sevgili arkadaşlar. 🙋🏻♀️ Çok beğendiğim bir söz ile başlamak istiyorum hikâyemize..
Türküler yüreğimizin dili, başımızın sevda yelidir. Anadır, bacıdır, kardeştir, gurbete gidip dönmeyen oğul, hasret çeken yavukludur, Anadır, Anadolu’dur türküler"
🍀🍀
Arap Ali 1914 yılında Kıbrıs’ın Magosa kentinde, Arnavut Mahallesi’nde dünyaya gelir. Büyüyüp delikanlı çağına varınca, ele avuca sığmayan, tuttuğunu koparan, yemeye içmeye düşkün olan, biraz da hovarda biri olup çıkar. Yüreği insan sevgisi ile dolu olan Ali, daima haklının yanında yer alır. Arap Ali bir gün Poli köyüne gider, dolaşırken ayakla taş oynayan bir kıza gözleri takılır. Bu kızın, yeşil gözleri ve kumral olan saçları Arap Ali’nin gönlüne ışık saçar. O anda kalbinin heyecanlanla çarpmasıyla 13 yaşındaki Seniha’yı kendisine eş yapmak için annesine koşar ve Seniha hemen istenir, ardından güzel bir düğünle dünya evine girerler. Ali de babası ve amcası gibi limanda hamal olarak çalışır. Güçlü kolları ve çevik vücudu ile işini iyi yapan genç adam, babası gibi hamal başı olur.
Takvimler 1943’ü gösterirken, Alman harbi başlar İngiliz’ler tetikte, her yerde silahlı İngiliz askerleri dolaşır. İngiliz askerleri Kıbrıs’ın her köşesinde adım adım yer almaktadır, Arap Ali işi gereği limandan limana gitmekte, her gittiği limanda ise meyhanelere uğramaktadır.
Yine böyle bir gece, Arap Ali işini bitirip gittiği meyhanelerden birisinde İngiliz askerleri de yiyip içmektedirler. Askerler Kıbrıs halkı ile alay edip, etraftaki insanları rahatsız ederler. Buna dayanamayan Ali, 7 İngiliz askerine dönüp, bakışlarının bütün ağırlığını onların üzerine bırakır. Askerlerde Ali'nin bakışlarını hissetmiş olacaklar ki, hepsi birden Ali ile gözgöze gelir. Grubun lideri olan ayağa kalkıp, "Ne o bizi mi döveceksin." diyemeden, Ali bir yumrukla askeri yere devirir. Diğer askerler şoku atlattıktan sonra hepsi birden Ali'ye saldırır, Ali gözünü kırpmadan hepsini yumrukları ile yere serer. Daha sonra meyhaneciye dönüp, "Her zamankinden." der gibi işaret yapıp, son kadehi de oturmadan kafasına diker. Askerlere son kez bakış atıp, evinin yolunu tutar. Sabah olay kıbrısa yayılır ve herkes Ali'ye "Aman Ali hemen git buralardan yoksa askerler seni mahveder." der. Ali'nin cevabı ise, "Birkaç soysuz bizim olan yere çöreklenecek, biz ise bizim olan yeri terk edeceğiz, ben doğduğum yerden başka yere gitmem." deyip, sabahın ilk ışıklarıyla işinin başına geçer. O gün hiçbir sıkıntı çıkmaz, ta ki akşam olana kadar. Akşam olur Ali işini bitirip yine meyhanenin yolunu tutar. Dün gecenin aksine meyhanede ses yoktur. Meyhanenin göbeğinde dün gece dövdüğü 7 asker oturur. Ellerinde uçlarına süngü geçirilmiş tüfek vardır. Ali ne olup bittiğinin farkına varır ve yine dün geceki gibi meyhaneciye işaret edip, "her zamankinden" ister. Ali içkisini içtikten sonra 7 askerin üstüne atlar, bir tanesini yıktıktan sonra kalan 6 asker süngülerini Ali'ye saplar. Daha sonra Ali'nin ilk yere yıktığı askerde süngüsünü saplar. Olan biteni gören herkes birşey yapmaya cesaret edemez.
Ali'nin kanaması devam ederken askerler sürükleyerek Ali'yi limana getirip, "Bize bulaşanın sonu böyle olur." der gibi bakış atıp, karanlıkta kaybolurlar. Ali hızla kan kaybederken bütün kalk orada, hiç birşey yapmadan Ali'yi izler. Vakit geçmeden Ali'nin evine haber ulaşır. Kucağında 1 yaşında bebeği ile koşarak limana gelir karısı, kalabalığı yararak geçer. Ölmeden Ali'nin dudaklarından birkaç söz dökülür ve karısı hariç kimse anlayamaz ne dediğini. Karısının bu hengamede duyduğu sözler ise;
"İskeleden çıktım yan basa basa
Mağusa'ya geldim kan kusa kusa
Mağusa limanı limandır liman
Beni ölürende yoktur din iman"
. . .
Sözlerin ardından hayata gözlerini yuman Ali'nin 1 yaşındaki oğlu hıçkırıklar içerisinde ağlar, karısı ise sürekli Ali'yi uyandırmak istercesine sallar ve onunda ağzından sözcükler dökülür;
"Alim Alim uyan
Uyan Alim uyanmaz oldun
Yedi bıçak yarasına dayanmaz oldun" der.
Limanda bu olaya şahit olan ahali, Ali ve karısının sözlerini günümüze kadar türkü olarak taşır.