Bilmediğin Bir Tarafım Var Anne
YouTube kitap kanalımda Oyuncak Hikayesi kitabının da içinde bulunduğu kitaplık turu videomu izleyebilirsiniz:
ytbe.one/a3ctaLux8B4
9 ay içinde bulunup Sisifos mitindeki gibi bir yük olduğum, doğum sırasında ayaklarımın ters gelmesiyle birlikte sezaryene mecbur bıraktığım, evde sataşacak kimse bulamadığım anda türlü şapşallıklar yapıp bunalttığım o yüce insana...
Tersten bakardım sana küçükken, hala da bazı konularda düşünsel olarak öyle bakıyorum anne.
i.ibb.co/dbknPF6/IMG-868...
Senin kendi taşındığın evin içinde senin oğlun bir evlat gibi dev bir kitaplığı büyütüyor, bilgileriyle ve deneyimleriyle mama veriyor ona. Bazen onun susmaması için bilinç emziğini bile bile takmıyor. Bir insan torunlarını umursamaz mı? Neden o kadar emek vererek besleyip büyüttüğüm kitaplığımın yüzüne bakmıyorsun annecim?
Peki, hatırlar mısın? Senle beraber 
Oyuncak Hikayesi kitabını okurduk. Woody ve Buzz Lightyear ile birlikte sayısızca defa senin sesinle uyuyakalırdım. Sen artık o kadar çok sıkılırdın ki, bazen sayfaları atlardın ben ise bazen anlardım bazense kaçırırdım. Bu aynı yediğim yumurtalara senin peynir katman gibiydi, onu da bazen anlayıp yemezdim bazen de yiyip geçerdim.
resimag.com/p1/5890c85a209....
"Farkında mısın birbirimize ne kadar benziyoruz anne?"
Murathan Mungan
Sonra yollarımız biraz ayrıldı anne. Sen kolay olanı ve sana rahat geleni sevmeye devam ettin fakat benim yolum birazcık ısırgan otlarıyla dolu bir yola düştü. Sen beni tertemiz doğurdun fakat ben senin yüküne saygısızlık ederek o tertemizliği pislettim. Ama...
"Kolay olanı herkes sever anne, iş ısırgan otunu sevmekte..."
Murathan Mungan
Ama anne! Büyüdüm artık ve seni anlatan, senin kıymetini bilen, senin taşıdığın dünyalarca yükü bir Atlas gibi sırtında taşıyan yazarlar tanıdım. Didem Madak'tı onlardan biri:
"Sevgili anneciğim,
Binlerce kez açıldım, binlerce kez kapandım yokluğunda
Kocaman bir dağ lalesi gibi."
Didem Madak
Neyse be anne, senle Woody'yi, Buzz Lightyear'ı ve onların bulunduğu evi konuştuğum zamanları özledim işte. Hani Orson Welles'ın Yurttaş Kane filminde "Rosebud" adındaki kızağıyla kaydığı çocukluk ve masumiyet zamanlarını özlemesi gibi ben de seninle sen olabildiğim zamanları özledim. Sanırım her yaşın oyuncağı kendisine özel oluyor, eskiden somut oyuncaklar verirlerken bize, şimdi soyut oyuncaklar ediniyoruz kendimize. Artık çek bırak arabalarım gibi olan duygularım, kurmalı oyuncaklar gibi yaşayan planlı bir hayatım, demir uçaklarım gibi istediğim yerden yine istediğim yere götürebileceğim bir bedenim ve sana olan bağlılığım eskisi gibi olmadığı için yeni dönem sosyal medya mahallesi çocuklarıyla yaptığım tartışmalarda kaybettiğim tasolarım var...
"Bana böylesi garip duygular
Bilmem niye gelir, nereye gider?
Döndüm işte: acı, yüreğimden beynime sızar
Bugün de ölmedim anne..."
Ahmet Erhan
Biliyorum, bu bile anlatamadı Oyuncak Hikayesi'nin güzelliğini. Çünkü Woody ve Buzz Lightyear da cansız bir nesne sanıldıkları için duyguları yok diye düşünüldü. Oysaki onların da kendi aralarında yaşadıkları bir hayatı vardı, onların da içinde oyuncak olarak yaşamaya devam ederken birilerine bağlılık hissettiği noktaları vardı. Hatta biliyor musun anne? Ben büyürken biraz Yunan mitolojisi de öğrendim ve orada Tantalos diye bir amca vardı. Tanrıların ona verdiği ceza yüzünden uzanmaya çalıştığı her yiyecek, uzanmaya çalıştığı her su birikintisi anında çekilirdi. Sen benim Tantalos'um oldun anne.
Sana çok sevdiğim bir şarkının nakarat kısmını hediye ediyorum. Bugün senin günün olduğunu biliyorum fakat ben bu günü istisnalaştırdığım kadar diğer günlerde seni unuturum. O yüzden iyisi mi bu yazıyı çok uzatmayayım ve seni o yüce kadınlığınla başbaşa bırakayım:
"Anne, bilmediğin bir tarafım var
Fotoğraflarındaki gülümseyen çocuktan farklı
Bazı kararlar aldım
Bazıları yanlış, bazıları doğru
Şimdi geceleri uyurken yabancılar numaramı arıyor
Ama onlar da günahkarlar
Ve beni sadece daha da kötüleştirecekler
Gitmeme ve yoldaki bir delikten aşağı
Bir kuruş gibi yuvarlanmama izin verme..."
··
2.019 görüntüleme
İncelemen çok tatlı bir çocuk gülümseyişi gibi. İçindeki o hiç büyümeyen annesine ters bakan çocuk, seslenmiş en sevdiğine.
Annemiz özeldir her daim. Bir gün değil her gün onların. Hatırlamak, hatırlatmak güzel şey elbette. Günümüzde reklam aracı olması bana hep yanlış gelmiştir. Burda amacım eleştirmek değil sadece kendi özelimde üzüntümü dile getirmek. Zira bir de özlem duyanlar var. Şimdi gidip bir kez daha sarılacağım anneme.
Yaşasın! İnceleme sayesinde bir insan annesine sarılacak, harika. :)
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.