Sigmund Freud bu kitabında, inanç, öteki dünyalar ve bu gibi metafizik konuların, insan imgelemi dışında ontolojik bir değeri olmadığına dair materyalist kanısını paylaşır bizimle.
Freud, öte dünyalar fikrinin bir yanılsamadan ibaret olduğunu; bunun sadece antroposentrik bir yaklaşım olduğunu ve bu yanılsamayı yaratanın da, aslında bir beden sahibi, yani bir "öz benlik" sahibi olmamızda yattığını söyler. Örneğin , öz benliğin bilimsel kavramı, bunun, bilinç ve bilinçdışı yapılarının toplamı olduğu ifadesiyle son bulur. Fakat "bilinçdışı nereye kadar ulaşır?" diye sorulduğunda, kalıtsallık derecesinde kaçınılmaz bir muğlaklık söz konusu olur. Sınırsız iç derinliğiyle insan, belirli ve sınırlı bir dış ile mi çevrelenir? Bu soruların cevabı ne olursa olsun, artık karşımızda, zirveleri dumanlı belirsizlik dağları vardır.
Bazu kavramlar büyük deneyimlere karşılık gelir. birçoğu da bizi aşar ve bizden büyüktür . Bu örnekte kavram, bizden daha büyük bir erime sahip, belki sınırsız bir deneyimin varlığının kabulüdür —onu kavrayamayız, fakat bu sınırsızlığa, ona sığınabilmek adına inanırız. Tamamen irrasyonel bir gerçektir bu; tıpkı psikanalizin kendisi gibi, rasyonel olmak üzere değildir. Nesnel ya da öznel; el yordamıyla gittiğimizde, sözcükler dünyasında, yani iki boyutlu dünyada buluveririz kendimizi. Dünyanın var olduğunu gerçekten deneyimlediğimiz, psycheden ibaret olduğumuz bir durum vardır; psykhemiz, varoluşumuzdur.
