Kan (1977)
çektim öfkemi sabrın kınından
vurdum yollara
acı tuttum
şafak söktüm
kan bağırdım
ve bağırdıkça ben
binalar caddelere yıkıldılar
büyüdü karanlığın iğrenç gözleri
yumruklar sıkıldılar.
korkmadım
vazgeçmedim
kaçmadım
güldüm sadece
ve onlar
gülen gözlerimin gökyüzünde
birer yıldız kadar ufaktılar...
yıktım kirpiklerimi
işte o zaman
titredi binlerce köpek aydınlığın içinde
ağızlarından karanlığın kanı aktı
bağırdılar bağırdılar bağırdılar
sesleri,
etrafında ateşler yakılmış bir akrebin sesi kadar
cılız ve korkaktı
ve birden
yeşil vurdu dallarına ağaçların
güldü insan
güldü toprak
güldü su
ve çözüldü yüzyılların
derin uykusu
Muammer Hacıoğlu
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.