"Eziyet tohumu ektim saksının en dibine, bastırdım, burdum kök vermesin diye, ne yaptımsa olmadı, tohum çatladı, filiz çıktı, şimdi tüm salonumu kapladı ve bana eziyet eden o işte. Şarkla garbın ortasında kalıveren küçük bir kız gibiyim, ikisi de birbirinin katili."
.
Yas Orkestrası yazarın öykü türünde yazdığı tek eser. İçerisinde on beş öykü barındırıyor. İçerik isimle ve kapakla cuk oturmuş diyebiliriz. Öykülerin ortak yanı bu "yas"lar çünkü. Öykülerin içinde kullanılan müzikler, şarkı sözleri, maniler, dualar, farklı dinlerden mitler, inanışlar ortaya bir orkestra çıkarıyor. Bizleri de yazar bu orkestraya kulak vermeye çağırıyor.
.
Öyküler okunurken kâh güldürüyor kâh hüzünlendiriyor. Kahramanlar sıradan insanlar ve biz aslında sıradan insanlık hâllerini okuyoruz. Gördüğümüz ama başımızı şöyle bir çevirip geçtiğimiz haller... Hemen hepsi hüzün barındırsa da öykülerin içlerinde bir kara mizah da var. Belki de ağlayacak halimize gülüyoruz. Karakter olarak ötelenmiş, toplum tarafından dışlanmış ya da yalnızlığa terk edilmiş kişiler de çarpıyor gözümüze bu öykülerde. Örneğin "Denizkızının Çığlığı" öyküsünde bir travesti gözünden bakıyoruz çevreye, "Kamburun Duası"nda bir Kamburun hayatına konuk oluyoruz. "Arabesk Serap"ta kocaları öldüğü için sürekli fikri alınmadan başkasıyla evlendirilen Serap'ı görmekteyiz. "Aşktan Öldüm"de atanamayan bir felsefe öğretmeninin manav olma serüvenini tanık olurken "Sopranonun Tabutu","Kore Parkı","Sepya Fotoğraf"ta yaşlılıkla ilgili nefis öyküler okuyoruz.
.
Öykülerin hepsi birbirinden güzel. Ancak "Kebudfam" ve "Davul Derisi" öyküleri beni daha çok etkiledi.
