Öğretmen, 2 öğrencisine birer sepet verir ve bahçeye elma toplamaya gönderir. "En tatlılarını getiren mezun olur" der.
Öğrenciler 1 saat sonra dönerler. Biri, arkadaşının sepetine yan gözle bakıp kendi getirdiklerinin muhteşem göründüğünden emin olmanın rahatlığıyla koyar sepetini ortaya. Her biri tornadan çıkmışcasına muntazam, pürüzsüz, göz alıcı elmalar oradadır.
Ardından diğeri koyar sepeti. Eğri büğrü, kötü görüntülü, ezik, tomurcukken yağmur değmiş, yaralı bereli ne kadar elma varsa toplamıştır. Öğretmeni, "yolun açık olsun," der ve uğurlar öğrenciyi. Diğeri "Nasıl olur, " diye hayıflanır;bir kendisinin birde öğrencinin elmalarına bakarak.. Öğretmen çakısıyla birer parça keser;bir onun harika görünümlü elmasından, birde giden öğrencinin elmasının bereli kısmından.. "Tat," der" En tatlısı dedim, kabuğu en güzelini değil, diyerek uzaklaşır,
Gerçekten de, pazardan aldığınız, üzerine dolu değmiş bir meyvenin o kısmını koklayın ve yatın, bal gibidir.
Yaralanarak büyüyor, yaralandıkça tatlanıyoruz, yaralarımızla güzeliz hepimiz.
Sayfa 11Kitabı okudu
·
30 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.