Uzun bir okuma oldu benim için. Yine de her elime aldığımda kitap kopmadan, akıcı bir şekilde ilerledi. Bir okur olarak bazı kitapların kalitesi ve doluluğu sebebiyle okuduğumda seviye atladığımı hissederim, hem o kitabı okurken hem de bitirip kapağını kapattığımda. Bu hissi ciddi anlamda yaşadığım ilk kitap yine Oğuz Atay- Tehlikeli Oyunlar idi. Bu Mayıs ayında da Tutunamayanlar ile bu hissi yaşıyorum. Oğuz Atay’ın kitaplarında kapağında kendisinin olmasından mıdır bilmem (ki sanmıyorum aslında böyle başka kitaplar da okudum) karakter Oğuz Atay görüntüsünde canlanır zihnimde. Kitabı okurken sadece kitabı okumak yetmedi bana kimler okuyor, kim ne alıntı yapmış diye de baktım bolca. Kitaptan önce Kafka- Şato okumuş olduğumdan dolayı bazı kısımlar bana Şatoyu anımsattı. Keza kitapta örümcek muhabbeti ve Kafkanın ismi de zikrediliyor. Yani gayet tabi ki okumuş olduğu yazarlardan etkilenmiş ve bu etkiyi göstermiş olması doğaldır. Düşündüren, kendimden bir çok şeyler bulduğum, daha da tutunamadığım, yalnız olmadığımı bildiren leziz bir kitaptı. Kitabı okurken okuduğum bir şiir bana Tutunamayanlar kitabını anımsattı. Onu da bırakıyorum buraya. ÇOĞUZ Bir sürü insan içinde kimim ben, biz kimiz, karar kılamıyorum birinde: kaybolmuşlar giysilerimin altında, başka şehre taşınmışlar. Tam sırası gelmişken akıllı olduğumu göstermenin ağzımdan alıyor sözü içimdeki gizli aptal. Gün oluyor, uyukluyorum seçkinler meclisinde, tam cesaretimi toplarken hiç tanımadığım bir korkak sarıp sarmalıyor iskeletimi bin tane ince önlemle. Alevler sarmışken görkemli konağı ben çığırıyorum itfaiyeci yerine, kundakçının biri fırlıyor sahneye, o benim. Bir şey gelmiyor elimden. Nasıl seçip ayırsam kendimi? Nasıl bir araya getirsem? Okuduğum bütün kitaplar göklere çıkarıyor kahramanları her zaman kendine güvenen: ölüyorum kıskançlıktan; rüzgârlı, kurşunlu filmlerde kıskanıyorum kovboyları, atları bile alkışlıyorum. Ama ne zaman çağırsam atılgan yanımı çıkıp geliyor gene eski tembelliğim, bilmiyorum asla kimim ben, kaç kişiyim, kaç kişi olacağım. Bir çana dokunup da çağırabilseydim gerçek kendimi, gerekliysem çünkü kendime yok olmamalıyım ben. Çok uzaklardayım yazarken döndüğümde çoktan gitmişim: görmek isterdim aynı şey geliyor mu başkalarının başına, benim gibi daha çok var mı, onlara da aynı şeyler mi oluyor; bunu keşfettiğim zaman öyle iyi belleyeceğim ki her şeyi sorunlarımı açıklarken coğrafyadan konuşacağım. Pablo Neruda

TutunamayanlarOğuz Atay · İletişim Yayınları · 202062,5bin okunma

·

39 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

VesoD