Vav, nun, lam-elif, ye
Ye, lam-elif, nun, vav
Tersten başlıyorum
Şiirlerime
Hayatım gibi
Doğmadan ölüyorum
Bahar gelmiyor yüreğime
Kışta kalıyorum yeniden
İçimde baharın sevinci yok
Buğulu gözlerimle
Islanıyorum
Ayrılıkla, hasretle
Düşüyorum uçurumdan
Gözlerim karanlık gibi
Sihaya bulanıyor
Kara, kara şiirlerime sığınıyorum
Gizleniyorum
Yazdığım kelimelerimin arasına
Sığınıyorum yeniden
Aptal cümlelerimin ardına
Kimse görmesin istiyorum
Usulca çöküyorum
Şiirlerimin arasına
Sesim yok
Kesik kesik çıkıyor nefesim
Boğazımda bir düğüm
Bin kat ipten örülmüş gibi
Konuşamıyorum
Nefesim yok gibi
Var ama
Derin bir nefes alamıyorum
Yüreğimde cam kırıkları
Nefes aldıkça
Yakıyor canımı
Bedenimde yok
Küçükte olsa bir sızı
Hayallerimde dolanıyorum
Başım boşlukta gibi
Hissediyorum acılarımı
Uyuşmuş gibi her yanım
Acı yok
Ellerimle dokunuyorum
Kabuk bağlamayan yaralarıma
Kan bulaşıyor
Kocaman ellerime
Kırmızı değil
Kara, pis bir kan
Bulaşıyor ellerime
Yüzüme dokunuyorum
Atmak istiyorum
Yüzüme bulaşmış
Kederi
Yapamıyorum
Yorgunum biraz daha
Keder kalıyor
Kirli yüzümde
Balkona çıkıyorum
Hava sıcak gibi
Soğuk terler akıyor
Bedenimden
Dişlerim anlamsızca
Birbirine çarpıyor
Kırılacak gibi
Cebimden çıkarıyorum
Kırılmış son sigaramı
Ellerim titriyor
Çakmağı tutamıyorum
Elimden düşüyor
Yere uzanamıyorum
Sırtımda yılların yüklediği
Hatıralarım var
Uzanamıyorum çakmağa
Başımı kaldırıyorum
Gözlerimde gökyüzü
Huzur bulamıyorum
Daralıyor ruhum
Hapis edilmiş bedenimden
Kaçmak istiyor
Bu anlamsız gecemde
Direniyorum
Yorgun ve yıkık bir savaşçı gibi
Tükeniyor direncim
Dayanamıyorum artık
Tutunuyorum
Balkonun paslı demirlerine
Kırılacak gibi
Sallanıyor demirler
Kapatıyorum gözlerimi
Son sigaramı içemeden
Bırakıyorum kendimi
Balkondan
Karanlık sokağa
Yere düşüyor
Aciz bedenim
Bir, iki, üç, dört , beş ...
Parçaya bölünüyor
Çürümüş bedenim
Ruhumu görüyorum
Parça, parça, parçalanmış
Bedenimin arasında
Yüzünde zafer kazanmış
Bir tebessüm
Hızlı hızlı
Yavaş yavaş
Uzaklaşıyor
Yerlere savrulmuş bedenimden
Benden
@mehmetbk17