"Ç I T"
İlhami Algör' ün 1995 yılında yazmış olduğu ilk romanıdır. Sadri Alışık' ın, Raif Efendinin ve Üçüncü şahsın şiirindeki o kendini tanımaya anlamaya çalışan şahsın Müzeyyen' i anlattığı, her şeyin eksik, küfürlerin bile yarım kaldığı, her şeyiyle tek taraflı bir hikaye. Eski film montajcısı, yeninin iki arada bir derede kalmış tutkuya mı aşka mı bağlandığını kendisinin de bilemediği, yazar olma hayalleri olan İstanbul delikanlısı Arif' in anlatımıyla, hayatta ne istediğini tam olarak bilemeyen Müzeyyen.
Ne gariptir ki Müzeyyen şöyle demişti kitabın bir yerinde "bir şeyin kalbini kırması için illa yanlış olması gerekmez ki". Müzeyyen her zaman derin ve fütursuz bir tutkuydu. Ardına bakmadan çekip giden, rüzgarda uçuşan yapraklar benzeri.. ama aslında ona olan tutku aşılabilir ancak sen yoksundur artık. Arif' in Müzeyyen' e tutkuyla bağlı olmasının esas sebebi Müzeyyen' in hiçbir zaman onun olmayacak olmasıdır. Müzeyye' nin yalnızca kendini düşünmesi, bencilliğidir.
Bazen yalnızca bir "çıt" sesi duyarsın, bunu duyduğun anda her şey bitmiş demektir ve artık demir alma vakti gelmiştir bu zamandan...
-alıntı-
"böyle olmasını istemezdim ama hep olurdu. dünyanın bütün kızılderilileri yenilir, spartakus kaybeder, gün batarken sararır, kuşlar döner, sadri alışık denilen hergele, her filminde ağlardı. o ağladıkça ben de ağlardım. nedenimi bilmez ağlardım. ağladıkça sadri'ye kıl kapar gıcık olurdum. üçüncü şahıs olarak kalışına, hep gidici kadınları sevişine, bu gidiciliklerin bir mecburiyet gibi durusuna, sadri'nin bu mecburiyetlere, giden kişinin özgürlüğü olarak bakıp, ona ihanet etmemek için kendine ihanet edişine."
