Gönderi
“Çalışmakla ömür tüketen babaları, yavrularının geçimini sağlamak için mahrumiyetlere katlanarak kara topraklara zamansız giren anneleri düşündün mü hiç? Çocuklarını sefalet içinde gören ve bunun karşılığında çaresiz kalan kaç babanın kalbine hançer sapladığını; evladını kaybeden kaç ananın kendini denize attığını ya da kahrından öldüğünü veya aklını kaçırdığını biliyor musun?”
Çocuk Kalbi, İtalyan yazar Edmondo De Amicis tarafından 1886 yılında tamamlanmış, ilkokul çağındaki Enrico adındaki İtalyan bir çocuğun okul ve sosyal yaşamını, çocuğun kendi ağzından anlatan bir romandır. Yazarın kendi oğlunun günlüklerinden esinlenerek yazdığı bir kitaptır.
Çocuk Kalbi kitabının konusu; İtalya’da bir mahalle okulunda 3.sınıfı okuyan Enrico adlı bir çocuğun yazdığı günlüğüdür. Yeni bir sınıfa ve öğretmene kavuşan Enrico günlük tutmaya başlayarak yıl boyunca okuldaki anılarını ve başından geçenleri günlüğüne yazar.
Enrico, sınıftaki her çocuğun farklı bir hikâyesi olduğunu, bazılarının ailesinin çok zengin, bazılarının ailesinin ise çok fakir olduğunu tespit eder. Enrico gözlemlerini defterine yazdıkça sadece okulu ve okuldakileri değil hayatı da öğrenmeye başladığını anlar.
Kitapta anlatılmak istenen fikir ise çocuklar ailelerine ve çevrelerindeki insanlara saygılı davranmalı, yardımlaşmanın önemini ve paylaşmayı öğrenerek insanlara ön yargı ile yaklaşmamalıdır. Erdemi çalışkanlığı,, doğruluğu dürüstlüğü,ahlaklı ve iyi kalpli yardımsever bir insan olmanın önemi kitapta sık sık vurgulanmaktadır.
Enrico’nun yeni öğretmeni asık suratlı biri olsa da, yaramazlık yapan öğrencilerini tatlı bir dille uyarmakta, hiç kimseye bağırıp kızmamaktadır. Çok iyi kalpli bir adam olduğu anlaşılınca bütün öğrencileri onu çok sevmeye başlamıştır.
Enrico’nun yeni sınıfında zengin, fakir, kibar, kaba, utangaç, dışa dönük, içe dönük, girişken her türlü öğrenci vardır. İlk gün okul müdürleri yanında bir çocukla çıkagelir. Yeni öğrenci İtalya’nın farklı bir eyaleti olan Calabria’dandır. Müdür bey yeni öğrenciyi kendileriyle aynı bölgeli olmadığı için dışlamamalarını, onunla da arkadaş olmalarını öğütler. Sınıfta hiç kimse ona kötü davranmamış, hatta Herkes ona küçük hediyeler vermiştir. Enrico çok mutludur.
Enrico’nun sınıflarında en çok sevdiği arkadaşı Garrone’dir. Garrone, okula iki yıl geç başlamış, iri bir çocuktur. Sınıfta fakir olduğu için diğerleri tarafından dışlanan Nelli’yi ve diğer yardıma ihtiyacı olan çocukları her zaman koruyup kollamakta, onlarla dalga geçilmesine engel olmaktadır. Bu nedenle de Enrico ona karşı hayranlıkla karışık bir sevgi duymaktadır.
Enrico’nun babası, Enrico’ya her ay birkaç arkadaşını eve davet etmesini ya da arkadaşlarıyla onların evinde vakit geçirmesini öğütlemiştir. İyi kalpli Enrico da sınıfında en çok sevdiği ve maddi durumlarının iyi olmadığını bildiği arkadaşlarını evine davet etmeyi çok sevmektedir. Bir gün birkaç arkadaşıyla beraber sınıflarının en yüce gönüllüsü olan Stardi’yi de evine davet eder. Stardi’nin babası alkolik ve işe yaramaz bir adamdır. Bir işe girip çalışmamakta, aynı zamanda içtiği zamanlarda Stardi’yi dövmektedir. Sınıfta herkes onunla babasından dayak yediği için dalga geçmekte, fakat o yüzündeki izlere rağmen olanların birer kaza olduğunu iddia ederek babasına laf söyletmemektedir. Stardi, çok çalışıp sınıfta Derossi’den sonra ikinci olduğunda öğretmeni sarhoş babasına Stardi’yi övmüş, babası da o günden sonra çok duygulanarak artık düzgün bir adam olmaya karar vermiştir.
Stardi Enrico’nun evine gittiğinde, Enrico’nun oyuncak lokomotifine hayran kalır. Babası daha önce ona hiç bu kadar güzel bir oyuncak almamıştır. Enrico da lokomotifi çok sevdiğini gördüğü arkadaşına oyuncağını hediye etmeye karar verir. Stardi çok mutlu olmuştur.
Stardi’nin babası alkolik ve işe yaramaz bir adamdır. Bir işe girip çalışmamakta, aynı zamanda içtiği zamanlarda Stardi’yi dövmektedir. Sınıfta herkes onunla babasından dayak yediği için dalga geçmektedir. Stardi yüzündeki izlere rağmen olanların birer kaza olduğunu iddia ederek babasına laf söyletmemektedir. Stardi, çok çalışıp sınıfta Derossi’den sonra ikinci olduğunda öğretmeni sarhoş babasına Stardi’yi övmüş, babası da o günden sonra çok duygulanarak artık düzgün bir adam olmaya karar vermiştir.
Yine günün birinde annesi ve kız kardeşi ile yoksul bir kadına çamaşır götüren Enrico kapıyı açan kadını ve içerideki sınıf arkadaşını görür. Enrico bu çocuğun hayatı ile ilgilenince Crossi’nin babasının olmadığını bütün zorluklara rağmen karanlık odada dersini yapmaya çalıştığını, fark eder çok içlenir. Crossi’nin böyle bir halde derslerine çalışırken Votini ve Franti’nin tembel haylaz ve kendilerine beğenmiş olmalarına bir anlam veremez. Özellikle Votini’nin hak etmediği bir saygı ve sevgi gördüğünü kendine pek çok imkan sunulduğu halde bunların hepsini kötüye kullandığını fark etmiştir.
Enriconun annesi Crossi ve ailesine para yardımında bulunmuş bu durum Enrıco’nun çok hoşuna gitmiştir. Enrico arkadaşlarının tavırlarına bakarak ilerde ne olabilecekleri hakkında da tahminlerde bulunmaktadır.
Enrico, iyi kalpli bir çocuk olduğunu işte böyle olaylarda defalarca kanıtlamıştır. Annesi ve babası da onu çok sevmekte, zaman zaman yanlış davranışlarını gördüklerinde ona mektuplar yazarak onu uyarmaktadırlar. Enrico, bütün çocuklara örnek gösterilebilecek bir çocuk olma yolunda emin adımlarla ilerlemektedir.
Kitabın sonlarına doğru Enrico annesine saygısızlık yapar. Bu olaya üzülen annesi ve babası Enrico’ya nasihatlerde bulunur.
Kitaptan bir alıntı ile başladım. Kitaptan bir alıntı ile incelemeyi bitireyim.
“Sevgili oğlum,
Çalışma izi kir değildir: Tozdur, kireçtir, verniktir, ne istersen odur ama kir değildir. Çalışmak insanı kirletmez. İşten dönen bir işçiye asla “pis” deme. “Kıyafetinde işinin, emeğinin izi var” de. Hatırla bunu. Ve küçük duvarcıyı sev, onu öncelikle arkadaşın olduğu için, sonra da işçi evladı olduğu için sev. ”
BABAN
Çocuk ruhuyla bu kitabı okuduğunuzda belki de kendi çocuk olduğunuz döneme gideceksiniz.
Keyifli okumalar!
·
85 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.