Esat DURAK
Bu da bana ait eski bir yazı.. Çok iyiyim demiyorum sadece içimden geçenleri aktarıyordum eskiden.. Her türlü eleştiriye açığım saygı içinde olan..😇
İçimde tarifi zor bir ahzân. Tarif edebilecek dirayete de sahip değilim zaten. Narin bir çiçeğim hüznün koynunda. Ama hüznün de çiçekleri olur öyle değil mi? Sevgini bahşettiğinde sana gülümseyerek renklenen. Perdelerini kapattığında, onu idamın kollarına teslim etmiş olduğun çiçekler. Reva mı bu ?
Ben bir Külbe-i ahzân çiçeğiyim. Yapraklarımı koparırsanız şayet; size küsebilirim, sararıp solarım. Dallarımı kırmayın, incitmeyin beni. Sizi Mah-ı Kenan misali o güzel çehremden yoksun bırakırım.
Ben bir külbe-i ahzân çiçeğiyim. Sevgiye susamışım, mutluluktan yana hep aç kalmışım.
Ben bir külbe-i ahzân çiçeğiyim. Birazcık sevilebilmekti isteğim. Öyle kırılmışım ki 'hiç'liklere, vurdumduymazlıklara, gözardı edilişlere... Öyle 'hiç'leştirilmişim ki solmaya mecbur bırakılmışım. Perdelerim hep kapatılmış, gün ışığından mahrum bırakılmışım.
Ben bir külbe-i ahzân çiçeğiyim. Ölüme terk edilmişim. Kimse hayata tutunmam için çabalamamış. Bende günden güne ziyadesiyle sararıp solmuşum. Zamanla daha da sevilmez, çekilmez olmuşum. Oysa ki bir tutam sevilmek istemiştim. Reva mıydı bu bana ?
Ben bir külbe-i ahzân çiçeğiyim. Birazcık tebessüm görebilseydim, rayihalar katacaktım çehreme. Ben aşka susayan bir hüznün çiçeği. Bir damla suyu hak etmeyecek kadar hakir görülen...
Ben bir külbe-i ahzân çiçeğiyim. Mutluluktan yana oldukça yoksunum. Dallarım kırılmış, tebessümlerim çalınmış. Perdelerim bilerek kapatılmış, göz göre göre uçurumlara itilmişim. Üzerimden kaldıramayacağım onca yük, onca ayak izi geçmiş. Tarifsiz bir acı.
Kalbim ritim tuttursa yeniden. Yeniden umuda inansam. Kuşlarla uzun yolculuklara çıkabilsem. Ama ne yazık, ne yazık...
Ben bir külbe-i ahzân çiçeğiyim. Katillerimi hiç bir zaman affetmeyeceğim. Oysa biraz sevmek, sevilebilmekti arzum. Hüznün kollarında aşkla uyanmaktı hayalim. Kalbimi darağacında yok etmek de neyin nesiydi? Kimin öfkesi? Hangi kurumuş topraktaki yok olmuş çiçeğin nefretiydi?
Ben bir külbe-i ahzân çiçeğiyim. Ölümüm birden olacak biliyorum. Başka çiçeklere nazaran daha az sevildim, çokça hakir görüldüm çünkü. Sinsi bir intikamın kuytusunda; başroldeki ölüm çiçeğiydim, ölüme tutsak edilmiştim hunharca. Oysa sadece bir tutam sevilebilmekti temennim...
Ben bir külbe-i ahzân çiçeğiyim. Topraklarımı gözyaşlarımla suladım. Bir tutam sevginin yokluğu ile sınanırken amâ olmuşum sevgili.!
Belki Rabbin aşkına nazır olursam, doğru yolda gerçek aşk ile kör olurum. Onunla vuslata erebilmek için, ölümüme sevinirim.
