Dünyayı kötüler değil, kendini iyi insan zanneden, fakat, iyiliğik bir yana, insanlıktan bile mahrum olanlar batıracak... Bu tür kitaplar okurken çok zorlanıyorum. İçeriğinden dolayı değil, böyle yüzüme yansıyan bir kitabı, içindeymişçesine mimiklerimi değiştiren bir kitabı, insanlar arasında okuyamamdan dolayı. Ne var ki, aile ferdim beni yalnız bırakma inceliğini göstermekte biraz zorlanıyorlar. Ama öyle ya da böyle. Kitabımı alıp kaçacak bir kuytu köşe buluyorum sonunda kendime.. Peki ya onlar? Kaçacak bir kuytu köşe bulabiliyor mu kendine? Baba hasretiyle her perşembeyi nefesini tutup bekleyen Meryem? Annesini ağaçta sallanan ipin ucunda görünce, babası onu bir loş, soğuk kapıda bekletince, üvey anneleri tarafından, insafsızca, insansızca, merhametsizce, babası yaşındaki adamla evlendirilince hangi kuytu köşeye saklanacaktı.. Ve babası, otobüse bindiğinde bir kez olsun gözlerine bakması için ne kadar koşacaktı peşinden, bir gün ansızın ziyarete geldiğinde, ne kadar bekleyecekti kapıda, sadece perdenin arkasından görebilmekle yetinip, daha kaç sene umutla yaşayacaktı.. Ve hangi yürek dayanacaktı bu karşılıklı sevginin, özlemin birbirine hiçbir zaman kavuşamamasına.. Birisi babasıyla sınandı, biri aşkıyla.. Ve her ikisi de annesiyle.. "İnsanlar ne der?" korkusunu yaşamamalı kimse.. Kimse de yaşatmamalı bu duyguyu. Sonra daha iyi bir şey olmuyor ki, birisi babası yaşındaki adama eş oluyor, diğeri dedesi yaşındaki adamın, annesi yaşındaki kadına kuma.. Fakat kuma değil, bir anne kız oluyorlar sonunda. Sabırdan, nefretten, kavga ve tartışmalardan sonra. Biri hiç evlat sahibi olmadığı halde onunla tadıyor anneliği, diğeri anne sevgisi tadmadığı halde onda buluyor bu şefkati. Bazı şeyler vardır, okusan da, dinlesen de, hissetmeden anlamazsın. Öyle işte. Anlatamıyorum. Abartmıyorum, kim abarttığımı düşünebilir ki, bir anne, karanlıklarda, saatin kaç olduğunu kestiremiyor. Kulağını çocuğun ağzına dayıyor, nefes alıyor mu hala diye, sadece bir umutla.. Kim abarttığımı düşünebilir ki? Bir yaz günü, sırf kızını görebilmek için çıktığı yolda polisler tarafından dövüldüğünde, tam anlamıyla işkence yapıldığında, acısına dayanabilmek için dışarıya üst üste kazak giyip çıkan anne... Kim abarttığımı düşünebilir? Evde bir boğaz eksik olsun diye yetimhaneye verilen, psikolojisinden peltek konuşmaya başlayan bir kız çocuğu... Oğluna boş, gereksiz fazlasıyla oyuncak alıp öz olmasa da, kızını dilenci yapmak isteyen bir üvey baba. Birgün merhamete gelip ikisine de hediye alan, sonra kıza bırakmasını söyleyen üvey.. Küçük çocuğa alınan televizyon.. Çocuğun kendi elini televizyona izini çıkarıp, buğusunun silindiği gibi, dar ağacına götürülürken hayalleri de gözünde teker teker silinen bir kadın.. Ama onuruyla, ama gururuyla. Neden mi? Avuçların içindeki masum kızı, bir anneyi öldürmemesi için, insan görünümlü bir aşalığı öldürdü diye.. İyiyi kurtarıp kötüyü ortadan kaldırdı diye. Ama kimse sorgulamadı, o yaşasaydı başkasının öleceğini farkedemedi kimse. Peki... İnsan sadece bedenden mi ibaret? Peki umudu öldürenler, bu da insanı öldürmekten sayılmıyor mu, yaşam hevesini öldürmek, sevgiyi öldürmek, saygıyı öldürmek, bu da katliama girmiyor mu? Parasını çalanın bileğinden kesiyorlarda, çocukluğunu çalanların bileği neden hala yerinde. Bu dünyadaki en aşağılık şey, kalbi başkasına ait birinin bedenini istemek. Bunun bir suçu yok mu..? Ve kadın gülmemek için zor tutuyor kendini polisin karşısında. Kanun diyor, Korumak diyor adam. Kocamdan kim koruyacak diye soruyor kadın.. Ona biz karışmayız aile içi diyor polis.. Ve ben gülüyorum... Saçmalığına, aşağılıklarına acıyorum... Ve yineliyorum sözümü. Düşünüyorum da, dünyayı kötüler değil, kendini iyi insan zanneden, fakat, iyiliğik bir yana, insanlıktan bile mahrum olanlar batıracak... Ama iyiler hep olacak, ve onlar er ya da geç hüküm sürecek dünyaya. Biliyorum ve umut ediyorum..