Başlamak bir şiire
Yazmak, anlatmak
Karanlık, dar bir sokakta
Dizlerimin üzerine çöküp
Gözyaşlarım, yağmura
Karışırken
Ay gökyüzünde
Beni seyrederken
Yıldızlar kayıp gidiyor
Yüreğimde gizlediğim
Dileğimi, duamı
Dilimin ucuna
Getiremeden
Başlıyorum bir şiire
Beni yaratıp
Dünyaya sürgün eden
Ayrılıkla imtihan edip
Kimsesizliğe mahkûm eden
Beni kendine kul diye yaratan
Yedi kat semanın
Ve benim Rabbi olan
Yüce yaradanın adıyla
Uzanıyor karşımda
Uzunca bir mavilik
Bakıyor bana
Yüzünde anlamsız
Ve boş bir tebessüm
Beni çağırıyor
Sesinde ince bir hüzün
Kulaklarım delinecek gibi
Yankılanıyor
Uzanmak istiyor bana
Kollarıyla sarmak
Dokunmak
Okşamak istiyor yüzümü
Ellerim, bedenim
Yüreğim titremeye başlıyor
Korkuyorum, ürperiyorum
Bu mavilikten
Bana dokununca
Yanacakmışım gibi
Görmedim ben
Ben görmedim
Ömrüm boyunca
Böyle güzel bir mavilik
Hapsedilmişti ruhum
Karanlığa
Göremedim, tanıyamadım
Hiç bir zamanda
Aydınlığı
Karanlık vardı
Kara bulutlar
Gece vardı
Üzerimde
Hiç kalkmayan
Güneşi görmedim ben
Gökyüzünde uçan kuşları
Baharda açan
Sarı renkli papatyaları
Bahçemde öten
Güzel sesleriyle
Beni bana hatırlatan
Renk renk bülbülleri
Görmedim, göremedi
Kahverengi gözlerim
Kaldım her vakitte
Karanlık odamın içinde
Çıkamadım altından
Üzerime yıkılmış
Hayatımdan
Kurtaramadım kendimi
İnsanların üzerime bıraktığı
Enkazların altından
Ağladım hayatıma
Savurdum kendime
Bildiğim, bilmediğim
En büyük küfürleri
İsyan ettim
Sitem ettim
Hayatıma, dünyama, kendime
Kızdım, bağırdım
Yaşlar döken gözlerime
Aciz bedenime
Nefret kustum
Nefret bilmeyen kalbime
Olmadı yapamadım
Yazamadım bir şiir
Kaybettim
Kendimle olan savaşımı
Düştüm yere
Kanadı dizlerim,
Yüreğim
Olmadı yapamadım
Yazamadım bir şiir
Kaybettim kalemimi
Kelimelerimi, cümlelerimi
Olmadı
Yapamadım
Yazamadım
Bir şiir
...
@mehmetbk17